Acabouse o que se daba. As vacacións ou estas festas de Nadal. Que, para un servidor, xa non son o que eran. Normal. O tempo pasa e todo cambia. Na miña infancia, o Nadal era máis festa relixiosa, na que aínda non existía o Papá Noel e nin tan sequera o Apalpador. A Noiteboa era para a familia e o Nadal porque nacía o neno; nada máis. Recoñezo que, eu, á Noiteboa sempre a esperaba con ansia por aquilo de que podía comer turrón. Aclarando, por suposto, que comía turrón se nolo mandaba a tía Euma (Emma) desde Éibar, desde o País Vasco, que, por sorte, mandábao case todos os anos. No paquetiño viña algo máis que o turrón, pero a min só me interesaba este doce. No case ese que fallaba, entón si, entón nin turrón nin nada; pasabamos a Noiteboa a velas vir, ou sexa, co da casa, co de todos os días. Ó día seguinte, ó ir á misa, e se tiñamos turrón, sempre deixabamos un cacho para comelo antes de entrar á igrexa, ou sexa, para presumir un chisco... que tiñamos turrón.
Na Noitevella, e con respecto ó turrón, entenderase que había que reservar algún. Aínda que, esta noite, e cando a nai nos deixaba, iamos comer as uvas e escoitar as 12 badaladas ó bar de costume. E tan axiña como estas rematasen, un chisquiño máis de parola e, ale, para a casa. Non fose o demo que a Lola aparecese cunha acha na man.
Segundo esperaba con ansia a Noiteboa, o dos Reis, máis en concreto, o día 5, era xa un día no que se pensaba desde semanas antes. Porque o día 5, pola noite, era cando se cantaban os Reis. Lembro que iamos para o monte e estabamos desexando que chegase a noite para saír polas rúas de Baños de Molgas para darlle ás panxoliñas e ganar as primeiras cadelas, que, por suposto, ían para mercar os Peninsulares ou os Celtas. Había que fumalos todos para non ir cos sobrantes para a casa. Igual os podía ver a Lola e...
Esa noite tamén deixabamos as chancas no balcón (é un dicir, pois sabiamos sempre que non caería a bicoca) e á mañá seguinte, efectivamente, aparecían tesas ou molladas; sen nada. Á mañá seguinte era o propio día de Reis. Quizais o peor día para un servidor. Porque ó ir á misa, os demais nenos tamén querían presumir cos seus agasallos e, claro, o mundo víñaseme encima e o pensamento de miseria pegábaseme á pel durante moitos días. Agora penso con nostalxia naqueles tempos, pero o Nadal era un quero e non podo. Só se salvaba o turrón.
