Subín ás teclas dun acordeón e toquei un requiescat in pace polos que temos que marchar. Marchar ó máis alá. A onde, se non? Aquí non queda ninguén. O tema saíume desastroso, horrible porque eu non quero marchar. Son inmortal. Ante min pasarán coma lóstregos todos os que están á miña beira.
Xa sei que todo é unha quimera, pero as teclas do piano anuncian unha resurrección bíblica; aquela daquel Lázaro que, logo dun días dixo: aquí estou de novo. E marchou todo tranquilo a cear unha cunca de caldo. Ó mellor era de grelos. É igual; el ceou ben.
Coas cordas da guitarra quixen tocar unha consagración mística, pero o tema saíu coma o rosario da aurora; por culpa dunha corda que rompeu. Xa non me quedaban instrumentos que tocar. Tiven que cantar a pelo, a capela un responso polos que xa nos deixaron. Que foron moitos. Non obstante, nunca pensei que acabaría tan axiña en dicir un amén. Acabei nun alustro porque son moi rápido cuspindo kirieleison, kristieleison.
Saín do cemiterio asubiando aquel tema que compuxeran os catro evanxelistas, no que falaban daqueles galegos que tiveran que emigrar para chantar, espetar na lúa unha bandeira azul e branca. Axiña empezou a polémica: Mateo só quería falar en galego, Marcos quería ser bilingüe, Lucas non dicía hoste nin moste e Xoán mandou ós tres ó carallo. Quedei pensando que a mellor solución era recoller os trebellos e dedicarme tan só á acordeón. Toquei polos que aínda estamos aquí.
