Botamos unha loita?” Propuxo o curmán Xulio, tratando de pasar o tempo mentres tornaban as vacas no prado da Lomba. “Paréceme boa idea”, contestou o curmán da cidade seguro da súa superioridade física. As regras do xogo eran moi sinxelas: gañaba o que tirara primeiro ao chan ao seu adversario. E non estaba permitido dar couces nin rabuñar nin golpear os xenitais (eles dicían collóns), e moito menos usar paos, pedras ou calquera obxecto que servira de arma. Os dous primos comprobaron que as vacas pacían na parte do prado que lle correspondía e que non se ollaban cans, lobos, raposos nin doniñas que puideran facer dano o gando. Despois, a modiño, quitáronse as chaquetas, os pantalóns, colocaron a roupa nun muro de pedra e dispuxéronse a loitar. Pero un berro aterrecedor interrompeu o aguerrido xogo. Ana, da familia das Garridas, berraba: “O lobo, que ven o lobo”. Os primos esqueceron a loita e sopraron as frautas que levaban colgadas do peito e que tiñan que tocar cando se ollara algún animal perigoso ou algunha vaca moscada.
Senado de España. Ano 2023. Dous homes de complexión forte, lingua viperina, voz estridente e sen atender a norma algunha, loitan con verbas ferintes na procura de facer o maior dano o seu adversario. No cruel debate, o que levaba as de perder era o aspirante que se trabucaba polo seu nerviosismo ao faltar argumentos; véndose perdido, desenvolveu un papel e despois de léelo berrou : “Vostede protexe os terroristas e xúntase con eles para seguir gobernando o noso país sen importarlle a dor das vítimas”. Nun alarde de prepotencia irresponsable, a súa adestradora convenceuno da necesidade de dar o derradeiro golpe sen valorar as consecuencias de rachar coas regras do debate. Mentres, na rúa, as multitudes berraban con forza: Mellor sanidade pública!, Educación de calidade!, Non o cambio climático!, Vivendas accesibles!, Traballo para todos!
O lobo achegouse onde estaban os rapaces e, sen inmutarse, ensinou a súa afiada dentadura demostrando a superioridade de dominio. Xulio colleu unhas codias de centeo con chourizo que levaban para a merenda e botoullas ao lobo. O animal non lle fixo ascos e chimpou non instante o apetitoso bocado. Cando rematou a comida ouveou cara eles. De súpeto, unha voz ronca e autoritaria deixouse ouvir por riba dos ouveos do lobo. “León, ven”. Era o Xan das Cancelas que chamaba o seu can bravo, que todos os veciños da aldea respectaban pola súa ferocidade. O can moveu o rabo e foise docemente onda seu amo; os dous primos vestíronse con axilidade e presteza, agruparon o gando e foron camiño da corte o máis rápido que puideron. A loita quedou aprazaba para tempos mellores.
Como un diabólico espectro invocado por un irresponsable gurú, ETA revolveuse no seu cadaleito e fixo o amago de erguerse. Pero o pobo vasco cravou unha estaca de teixo no seu podre corazón. Sen embargo, os fantasmas do pasado reviven cando médiums sen ética e sen moral os convocan para acadar o poder.
