Durante as primeiras horas do día, a muller adoita camiñar descalza polo xardín que arrodea a casa. Coma quen abre polo capítulo primeiro o seu Catón de costumes diarios, gústalle aproveita-lo intre exacto no que o sol, aínda tímido e vacilante ante a dúbida de amosarse ou non en toda a súa plenitude, semella busca-la seguridade da súa decisión mentres esculca moi polo miúdo o escenario no que, en calquera caso, tocaralle representa-la súa obra diaria cun maior ou menor éxito. Xa dende cativa, á Xoana fascináballe sentir nas plantas dos seus pés o frescor amábel do tapiz vexetal que, daquelas, os cubría por completo; adoraba nota-la lentura dun chan aínda mollado polas gotas rexas e testudas do resío que deixaba tras de si unha noite de principio da primavera no Ribeiro; ou ben, agradecía recibi-las cóxegas suaves e agarimosas das pequenas follas verdes, case erectas, que conformaban aquel manto de céspede que, había anos, déralle por botar ó seu pai.
Coma tódolos anos por aquelas mesmas datas, a viña centenaria de treixadura agardaba, somnolenta e espida, a man destra da muller para que retocase o seu corpo esvelto e maxestoso de raíña e a preparase para somerxerse no mar dentro do sono invernal. Porén, aquela mañá a muller sentíase anormalmente inqueda, non era quen de atopa-lo acougo físico e mental suficientes para enfrontarse con garantías a unha nova xornada laboral. Coma se unha sombra de angustia e caos a cubrise por completo, movíase máis rápido do que era habitual. Con cada paso descontrolado, ratificábase mentalmente en que o home significara todo para ela: o soprido de paz en momentos demasiado revoltos; a chama da paixón en épocas de penurias sentimentais; a man que abrira a gaiola de cristal na que estaba pechada cando o coñeceu e, sobre todo, o compañeiro perfecto durante o tempo que foi quen de mante-lo ó seu carón.
Sen caer na conta, aquilo convertérase xa nunha sorte de rito caótico anormalmente repetido; nun verdadeiro acto de fe auto imposto e sustentado nas ansias que sentía de face-lo eterno en cada xornada; nunha fogueira alimentada durante o día coa forza da esperanza pero que, carente dunha nutrición continua, remataba por amortuxar coa chegada ineludíbel da noite. Polo seu maxín pasaban, seguindo unha orde preestablecida, as lembranzas daquelas apertas fondas e furtivas ó acubillo da escuridade da rúa cando mozos; os bicos sen fin baixo o luar nunha longa noite de verán ourensá e os sorrisos mesturados con aloumiños cando el tocaba suavemente a súa melena longa, clara e crecha, mentres ámbolos dous se bañaban nas augas temperadas da piscina, iluminados polos derradeiros raios dun sol que, de xeito cartesiano, claudica en cada solpor ribeirán.
Nos poucos momentos de lucidez que tiña, Xoana era consciente de que el levaba a razón cando dicía que hai moitas cousas que non teñen prezo por que son complicadas de valorarmos: observa-la evolución dun serán no Ribeiro cunha copa de treixadura fresca na man; un leito coas sabas limpas e rosas recentemente cortadas na mesiña de noite, reflexionaba a muller. Ou ese recendo a mestura de sal, vainilla e incenso celestial, que emana de dous corpos exhaustos no mesmo intre en que os seus fluídos de vida contactan, apuntáballe el no seu maxín. E se ben a fame endexamais entrou pola porta da casa, tampouco o noso amor sentira nunca a tentación de fuxir pola ventá, repetíase unha e outra vez coma se fose o mantra que a levaba ao estado de relaxación que precisaba; e con esa repetición, a muller conseguía conforta-la súa alma de camiñante solitaria.
