Un hotel pódese definir de moitas formas, pensaba o home mentres ollaba, dende a gran fiestra da habitación, a postal nocturna dunha praza madrileña. Talvez algún día, disipouse durante un intre, debese escribir sobre a afección incomprensíbel que sinto polo magnetismo misterioso do oculto, da atracción perigosa que me xera o descoñecido ou ben da rendición ante o sex appeal que destila aquilo que se me presenta coma prohibido; algún día, concluíu, debese escribir sobre o que me transmite unha paisaxe urbana nocturna.
Cando se centrou, lembrou o botello de viño tostado do Ribeiro que promocionara pola tarde e que puxo a arrefriar así que entrou no niño alugado para unha noite. Ca solemnidade que require o acto de abrir esa xoia enolóxica histórica, serviuse unha copa e volveu cara a súa atalaia de cristal. Mentres movía a man de forma acompasada para deixar que o viño lle mostrase todo o seu esplendor, o home teimou na reflexión sobre a variedade de facianas dun hotel. A meirande parte das veces, razoou, explícase como un campamento de base erixido para viaxeiros ocasionais en proceso de descuberta; outras, como unha oficina de urxencia para traballadores a comisión que, nadando entre a cafeína e as pílulas, desafían ó sono despois dunha maratón de reunións comerciais. Nalgunha ocasión, é un acubillo impersoal para ánimas que buscan a súa redención na calor xélida que emana da fogueira da melancolía; ou ben, representa o papel de fogar improvisado para aqueles que buscan acougo na dozura que lles transmite unha mestura terapéutica de señardade e silencio. E só algunhas veces, constitúe un lugar de fuxida, alén da triste rutina, para corpos sen máis saída vital que agocharse entre sabas brancas, enxoitas e frías.
Mentres libaba o viño doce, lembrou a frase que estaba afeito a escoitar: “unha historia en cada botella”. El coidou que, nese intre, o que degustaba en cada grolo era, máis ben, un anaco da súa alma feminina. E o seu maxín dirixiuno cara aquela noite. Devezo por bicarte, pensaba o home. Ela falaba sen descanso, ligaba unha frase ca outra sen que mediase unha solución de continuidade razoábel e case sen tempo para colle-los folgos mínimos que lle permitisen subsistir. Era probábel que fose o cansazo acumulado, despois de días de moito trafego, quen a obrigaba a mante-la mente ocupada para non sucumbir ó sono sentada na cadeira dunha cafetaría de última hora, nunha noite inverniza ourensá pouco común. Devezo por bicarte, ratificábase mentalmente o home. El fitábaa mentres facía que a escoitaba por que, en realidade, eran tanto a súa linguaxe xestual coma o silencio atronador dos seus ollos, quen lle dicían máis cousas que as palabras que emitían os movementos nerviosos duns beizos carnosos e ben perfilados, feitos para seren bicados seguido. Chegou o intre da despedida e cada un dispúxose a seguir ca súa peripecia vital, a sobrevivir á súa rutina diaria. Porén, o home lembrou que devecía por bica-la e, nun momento de decisión valente, deu media volta; máis ela xa non estaba.
Hai momentos que viven íntima e eternamente nas lembranzas, pensou; outras, pola contra, son só inertes e caducos recordos. O certo é que se os lembras, existiron; se os estrañas, significaron algo, repetíase en bucle como a alma que agarda a redención. E mentres apuraba o último grolo, no cristal da gran fiestra da habitación de hotel reflectiuse a silueta dunha muller medio espida que, cunha copa na man, cinguíao por detrás ca outra. O home lembrou que devecía por bica-la seguido; deu media volta e fíxoo. Ela, redentora, correspondeu.
