Con maior ou menor grao de acerto, Solovio considerouse sempre un estudoso apaixonado da natureza humana e, con base na súa experiencia, sabía que nesta materia é moi complicado atopar o punto de equilibrio, aquela virtus do centro da que falaba o mestre Aristóteles. Dito doutra maneira, recoñecía como unha tarefa case imposible atinar coa xusta medida das cousas, utilizando unha expresión risquiá. Para el o home concibido per se, isto é espido de calquera manto engadido, constitúe unha totalidade en si mesma, un complicado compendio de fortunas e miserias en loita constante coa natureza que o rodea e lle dá acubillo. Unha imaxe imperfecta de Deus, tal e como reza nos dogmas primarios do cristianismo, que se traduce no pecado orixinal feito carne.
Mais tamén Solovio adoitaba defender que ese mesmo home vestido cun traxe, isto é colocado nun lugar concreto, aquel que determina o escenario das súas circunstancias, sométese voluntariamente á influencia dunha contorna que guía o seu presente e determina o seu futuro. “Eu son eu e as miñas circunstancias; se non as salvo a elas, non me salvo eu”, lembrou un momento as palabras de Ortega e Gasset. Deste xeito nace a sociedade e canda ela xorden as leis positivas e a moral concibidas ambas as dúas coma un fato de normas de orde e conduta que sinalan, asemade, os trazos que definen o sentimento de pertenza ou non a ese grupo. A partir dese intre o home non está só e a liberdade infinita máis feble da que gozaba diminúe en beneficio da súa seguridade que tende a aumentar. O home pasa a ser así un zoon politikon, isto é un ser social, tal e como afirmaba o estagirita, por iso os seus destinos atópanse ligados ao rumbo do grupo tentando non renunciar endexamais a ser el mesmo.
Aquela tarde de primavera na terraza dun piso en Ourense, mentres gozaba dos aloumiños mornos e suaves do sol galego, Solovio estivera a repasar “En terra conservadora”, unha visión particular da sociedade na que vivía a súa existencia oficial expresada dende unha ollada conservadora e galeguista. O que tiña nas súas mans era un labor de moitos anos materializado en forma de artigos, parágrafos, verbas e carácteres, todos eles suspiros vertidos ao ar da indiferenza dun Ourense e dunha Galicia, particularidades erguidas á categoría de espellos dunha totalidade, que deambulaban como unha estadea que percorría o traxecto debuxado para unha noite social eterna. En todo este tempo manifestara varias veces que non lle agradaba o vieiro polo que camiñaba a nosa sociedade, que as vías polas que circulaba semellaban máis corredoiras de servidume materialista que autoestradas de verdadeira liberdade humana. Constituía un relato do tránsito dende o home masa ata o home tecnolóxico, a evolución fatal do animal de supervivencia cara á quenlla economicista.
Consonte isto, Solovio mantén viva aínda hoxe a sensación de que seguimos a camiñar paseniño cara ás poutas do gran Leviatán e os seus súbditos: a mediocridade, a superficialidade e a uniformidade. A persoa estase a transformar, sen solución de continuidade, no individuo e o veciño no cidadán. Ambos os dous, individuo e cidadán, sempre foron para el artificios con moitos dereitos e unha man chea de abstraccións mais carentes do elemento fundamental: a alma. Somos unha colección de números, pensaba mentres vía os coches circular indiferentes, un dni, unha historia clínica, a matrícula dun vehículo, milleiros de códigos de que identifican expedientes. E a mesma pregunta invade, minuto tras minuto, o seu maxín, onde están as persoas?
