En política, hai moribundos. E pare de contar, amigo. Iso implica unha convivencia diaria con individuos incurables, desafiuzados, que se proxectan ao exterior con argumentos e escusas infectos. Por suposto, humorísticos, porque neste apartado parece que seguen a Chesterton: sexamos sempre cómicos na traxedia; que se pode ser senón? É así. Non é preciso estar de acordo. Eu, de feito, coincido só parcial e relativamente coa idea. Non son da clase de xente que pensa antes de faltar; ao revés, falo en busca dunha idea. Pero aínda así, estou de acordo.
Non podería estar máis de acordo, se permite que me contradiga. Pero ataquemos a cuestión. Cando un político afirma que o seu traballo é defender os intereses da cidadanía, de que fala? Tomemos o debate dos cemiterios nucleares. Primeiro fala un alcalde, e aproba o almacenamento de residuos no seu concello, porque se debe aos intereses veciños. Logo fala o presidente autonómico, que replica que non, nin louco, nin máis ou menos borracho, porque se debe aos votantes. Cando fala o Goberno central, faino en nome do interese xeral, é dicir, a suma de todos os cidadáns. Alguén, pois, sabe de que falamos? Cando a hipocrisía comeza a ser de moi mala calidade é hora, segundo Bertolt Brecht, de comezar a dicir a verdade. Xa falei aquí da teoría de Samuel Butler, pero polo que vexo, hai que insistir. Butler advertía que a galiña non era máis que un procedemento intelixente do ovo para fabricar outro ovo. Falar de galiñas e ovos permitíalle non referirse explicitamente ás estratexias de control que despregan uns individuos sobre outros. É importante evadirse á tentación de pensar como unha galiña. Pode vostede facelo, claro. Pero non llo recomendo, forasteiro. Reflexione como un ovo. Aquela sempre estaría disposta a crer que un cargo político traballa en favor de intereses alleos, desinteresados, porque carece de espírito crítico. O ovo, en cambio, tenderá a sospeitar que todo argumento ou estratexia, en política, busca perpetuar o pracer do poder promovendo a permanencia no cargo. A filosofía sempre é catro anos máis. Catro anos moribundos, claro.
