Falareille de Julio Ramón Ribeyro, para non importunalo cunha estupidez da miña colleita, propia dos domingos. Este escritor peruano, que rara vez dicía dúas veces a mesma cousa do mesmo asunto, tiña unha curiosa teoría. Pensaba que a súa marcha, ao camiñar, determinaba no só a das persoas que viñan inmediatamente cara el, e que debían esquivalo, senón a daqueles peóns que se atopaban cinco, dez, cen mazás máis aló. Bastaba que el modificara o seu andar ou que se detivera diante dun escaparate para que a circulación de peóns sufrira unha modificación en aparencia ínfima pero cuxas repercusións eran literalmente infinitas. Un movemento de aceleración ou un atasco podían determinar que, noutro punto da cidade, un peón perdera unha luz verde nun semáforo ou fora atropelado por un automóbil. Só estes dous escenarios (semáforo e atropelo) poderían por si solos alterar vidas enteiras. Incluso acabar con elas. Ribeyro, neses intres de lucidez que experimentaba ao beber, tamén se decatou de que á súa vez a súa marcha estaba determinada pola das persoas coas que se cruzaba ou tropezaba, incluso coas que non podía ver porque deambulaban a cincuenta ou cen mazás.
Isto quere dicir algo? Pff. Quen carallo sabe. Talvez queira dicir que non hai que desprezar os pequenos detalles, e que cada cousa nimia que facemos, cada idea, cada manobra, cada reacción, cada xesto intranscendente, non pasan en balde. A onda invisible que levantan quizais enchan de gloria a alguén que só pasaba por alí. En ocasións, deixarán cadáveres detrás das súas pegadas. Se as circunstancias máis ínfimas e imperfectas agochan a pantasma dunha revolución, talvez a realidade aínda teña remedio. Quen lle di a vostede que ler esta columna, no lugar no que está, e a esta hora, non vai traer consecuencias imprevistas no seu perímetro? Incluso a súa lectura, no medio do café, poida ter consecuencias para min, se facemos caso de Ribeyro, que por certo, manexaba outra interesante teoría, en base á que a resaca marchaba vendo películas de cowboys. Imos aló.
