Hai quen cre en Deus, quen cre na verdade, na violencia, no mercado, na sesta, en Florentino Pérez, quen cre nos fantasmas, e así ata que remata o infinito. Eu non creo en nada, pero en cuestión de fantasmas son receptivo. A literatura sobre o tema é abundante. Plinio, Luciano de Samósata, Horace Walpole, Potocki, Lovecraft, Poe, Wilde, Dickens, Mauppassat, James, Bierce, Saki, Cortázar, Aira, etcétera, moito etcétera. Neste terreno, e non só nos coches, a computación ou a delincuencia, ten habido grandes avances. Hoxe os fantasmas xa non son o que foron. Dalgún modo, a mitoloxía tampouco sabe estar quieta, evoluciona.
Hai versións postmodernas sobre os fantasmas interesantísimas. Eu hai anos que vivo perturbado por un conto de Quim Monzó, titulado O meu irmán. Nel, en mediodía de Nadal, en plena comida, Toni morre sen aviso previo. Os seus pais e o seu irmán non estaban preparados e decidiron actuar como se non se deran conta. De feito, nun momento dado, o pai dirixiuse ao fillo morto para recriminarlle que bebera demasiado. Nese intre o irmán colleuno polas axilas e acompañouno á cama, pensando que tamén comera de máis. Alí espiuno, púxolle o pixama, leulle un conto. Ao día seguinte atopouno exactamente na mesma postura que adoptara a noite anterior cando apagaran a luz. Despois duchouno, afeitouno, vestiuno e saíron á rúa. Non era cómodo levalo de un lado para o outro, pero pouco a pouco adquiriu destreza. Acudir ao instituto foi máis dificil. De entrada estaba a dificultade de subilo ao autobús sen que caera a cada momento e sen parecer que levaba a un borracho. No instituto resultaba un encordio desprazalo de clase en clase, e explicar continuamente que só estaba un pouco mareado. Pero a todo se acostuma a comunidade, e pasaron os anos e Toni seguiu integrado entre os vivos sen deixar de cumprir coas súas rutinas.
Non mo diga: xa sei que están pensando. Eu tamén detecto un parecido turbador entre Toni e Federico Trillo, cuxo compañeiros de partido decidiron facer como se o ministro do Yak non estivera morto. Sentado no seu escano, ás veces érguese, fala e incluso reclama unha dimisión. Cousas de fantasmas.
