A improvisación ten detractores e ten partidarios. Na mesma medida provoca menoscabos e outorga vantaxes. Dependendo. Hai xente que non pode vivir sen ensaiar, organizar, prever cada factor de cambio con adianto, porque a idea de enfrontarse a algo novo sen unha bala, como quen di, sempre na recámara, é para eles como caer ao baleiro dende un edificio de trescentas plantas de altura. Non me gusta quedar curto nas medidas. Na vangarda desta estratexia atópanse as grandes empresas, as multinacionais, os partidos políticos, e en xeral os think tank que pensan por todos eles. Na medida que organizan o plan para prever qué vai pasar e adiantarse á xogada dos rivais, cren estar en mellor disposición para sacar vantaxes. Non me parece ben nin mal, mentres haxa cervexa.
Hai xente de signo oposto. A que anda, por exemplo, na liña de Cioran, un home que só tiña a sensación de resultar eficaz, de estar facendo algo positivo, cando se tombaba no sofá para interrogarse indefinidamente, sen obxecto. Nada de planear. Se hai que facer algo, xa se fará no seu momento. Tamén é a liña de Bogart no filme Os violentos anos vinte, cando di que se tes algo que facer, o mellor é que o faga outro. A xente que prevé, calcula, mide, é partidaria do traballo ímprobo. Nada máis danoso. A xente que non prevé nada é partidaria de certa dose de tedio, e polo tanto de sofá. Prever cansa. Non teñen plan, pero están tombados. Que importa non chegar a nada? Gran parte das desgrazas consisten na sombra das desgrazas, é dicir, no feito mesmo de que un non se limita a sufrir, senón que se ve obrigado a seguir consideraron o feito mesmo de sufrir.
Balzac foi preguntado nunha ocasión por un mozo sobre como podería titular unha novela da que non lle proporcionaba maior información. Balzac dixo que era moi fácil. Aparecía algún tambor na novela? Non. E algunha trompeta? Tampouco. Pois entonces, dixo o escritor, estaba clarísimo: Sen tambores nin trompetas. Esta é unha improvisación modélica. Haina aínda máis perfecta, como a do caso Gürtel. Primeiro culparon a Garzón, logo a Bermejo, despois aos medios, a continuación ás anchoas de Revilla, ao Goberno e ultimamente á Policía. Ninguén me preguntou, pero eu estou cos que improvisan. Son un home de sofás, que non quere levar traballo.
