Xigantes que fan crac, como Martinsa, alcaldes xulgados por branqueo de capitais ou policías acusados de suborno, como en Coslada, confirman que vivimos na confusión de papeis. Na era da despersonalización. No baleirado do suxeito. Na superposición de planos. Na transversalidade. Na modificación de roles. Existen varias fórmulas para nomear o fenómeno. Qué fenómeno? Acabo de dicirllo: a tendencia a pasar de estar definidos polo que somos a caracterizarnos por aquilo no que non consistimos. Somos o que non somos. Tal vez é o momento de contradicir a Parménides e soster que o non ser, é. Nalgunha medida, a realidade está procedendo a redefinirse de unha época para aquí. Nin Martinsa, nin os representantes públicos están solos nese proceso. Tal vez vostede teña na cabeza outros casos definitivos, paradigmáticos. Deportistas politoxicómanos. Sacerdotes integrados nos comités éticos das seccións de coidados paliativos dos hospitais. Empresas enerxéticas baseando a súa estratexia de crecemento na defensa de modelos ecolóxicos. Xornalistas que separan o grao da palla e publican a palla. Escritores que se transforman en actores. Showmans que se abalanzan sobre a literatura. Pequenos construtores que se transfiguran en grandes promotores. Grandes empresarios que se disfrazan en coleccionistas de arte. Crises que só son crises parcialmente, tal vez na mesma medida que se pode estar pouco ou moi embarazada. Bispos que fan campaña por partidos políticos. Xuíces que cualifican a condición sexual antes dos fallos. Entidades bancarias que multiplican beneficios en ano de desaceleración. Rajoy camiño do centro. España campiona de Europa.
Non basta con ser un mesmo. Hai que ser algo dos outros. Ser un resulta mediocre. Aspírase a resultar o total, e se non pode ser, porque iso é moito, cando menos algo máis que un sinxelo eu. A fulgurante afirmación de Rimbaud, eu é outro, sirve para retratar esta ambición por non estar quieto dentro dun. O eu aburre, sabe a pouco, está eslamiado. Insípido. Xa o avisou Scott Fitzgerald: toda vida é un proceso de demolición. Por esa razón hai que abandonar a vella e levantar outras novas.
