Na súa casa de Connecticut, George Simenon concedeu en 1955 unha entrevista a The Paris Review, onde expuxo que un dos temas, xunto coa incomunicación, que máis angustiaban a súa existencia de escritor era a fuxida. Referíase a cambiar a túa vida de todo en dous días, sen importar en absoluto o que ocorrera antes, marcharse sen máis. Non era exactamente un volver a empezar, senón un ir cara nada. É unha obsesión relativamente presente dende a Revolución Industrial, na que se crearon as condicións para que o individuo se sinta abafado polo perímetro. Pero é no último medio século, despois das guerras mundiais, cando emerxe o mito do artista que fuxe. Todos temos presente a J.D. Salinger, que levou ao paroxismo a manobra da desaparición ata o mesmo día da súa morte. Antes ca el, o escritor suizo Robert Walser afondou nunha estratexia da renuncia que o empurrou a un manicomio, repugnado polo efecto que lle producían o poder e a grandeza literaria. Naquela desaparición estaba moi presente o exemplo de Hölderlin, que pasou os seus últimos corenta anos de vida fechado nunha habitación, feliz.
Pero a fuxida non é patrimonio da literatura. Bobby Fisher, coroado o mellor xadrecista da historia nos anos do telón de aceiro, desapareceu durante case trinta anos. Foi cara a nada. Bansky é un artista tan popular probablemente porque é un artista descoñecido, que deixa as súas creacións na rúa, e fuxe sen esparexer máis pegadas que as da súa arte.
Non menos paradigmático é o caso de Peter Chang, un exquisito chef chinés que traballa en depauperados bares de suburbios, pero que non aguanta máis de dous meses no mesmo local. Cociña de incógnito, e cando os foros culinarios de Internet o localizan, emprende a fuxida cara outro bar. Alain Robert, o escalador de rañaceos, desprázase coa mesma estratexia. Cada vez que é detido ao acadar o cumio dun edificio, desaparece nas seguintes horas, ata irromper nas paredes doutro país meses despois. Fumanchú, o Doutor Moriarti ou o Equipo A, no último segundo, tamén sempre desaparecían. Ninguén sabe nada de Thomas Pynchon, salvo que escribe obras mestras. Hai situacións no que a vida é tan abafante, que convén esfumarse, fuxir, ir cara ningures. Ata a próxima.
