Non creo na felicidade, xa que mo pregunta. Para que. Un propósito así só conduce ao desalento. Na vida trátase, en xeral, de camiñar cara o descoñecido, sen esperanza, pero dispostos a sorrir en calquera situación. Na liña de Stubb en Moby Dick. Eis un principio interesante: vivir no baleiro, no salto, e non agardar das cousas máis que a vertixe que produce o movemento cara elas. Non hai que chegar a ningún sitio concreto, senón viaxar, de modo que o desprazamento sexa iso diante do que Goethe escribiu 'Detente, instante! Es tan fermoso'.
Nunha sociedade abafante e penosa, a felicidade volveuse pouco menos que unha obriga (noxenta). Es feliz?, pregunta a xente. E que máis dá. Como se un puidera ser feliz antes ca un millón de cousas máis importantes. Na carreira por acadar a felicidade crecen, curiosamente, as posibilidades de acabar polo chan, desfeito, arruinado. A dor, de feito, converteuse nun alimento básico. De socato, a existencia vólvese tan fráxil, que todo atormenta. Dito doutro modo, na medida que a felicidade derivou na fin do individuo moderno, a tristeza transformouse no estado de ánimo habitual, porque a felicidade é unha persecución que se practica a cegas. Mario Muchnik conta que nunha viaxe a Alemaña reuniuse con Elias Canetti. Falaron desto, daquelo, do outro. Canetti contoulle que el nunca cobrara un salario. Veza, a súa muller, convencérao de que non debía perder o tempo gañando a vida, que debía escribir e nada máis. 'Sempre fun pobre, -dixo Canetti- en todo caso modesto. Pero nunca o lamentei'. O importante é vivir sen esperanza, non ter a idea de que algo grande e feliz nos agarda.
Nunca tiven teorías, nin métodos, nin filosofía. Non fun marxista, nin conservador, nin nada. Eu só son un individuo que de vez en cando se insulta a si mesmo, le a Mario Levrero e usa o bidet. A felicidade, como comprenderá, resúltame allea. Analice vostede o caso dos mineiros chilenos. A 700 metros baixo terra, comezan a reclamar un trago como deus manda. Expostos a fungos e infeccións, ameazados pola depresión, están vivos, en definitiva, cando normalmente terían que estar mortos, e suspiran por un pouco de alcol. No piden unha televisión, ni un videoxogo, nin unha delicatessen, nin unha biblia. Só unha botella. A única esperanza está alí, no fondo da copa que agarda. A felicidade é unha persecución perdida. 'Marcharon moi lonxe ?escribe Kafka nos seus Diarios? para quedar aquí'. Feliz? Nunca.
