Só existe o novo. Hai unha demanda permanente de novidades. Nada nos dura o suficiente como para acompañarnos durante un longo traxecto. Todo caduca antes. O onte non importa. Nin sequera esta mañá importa. Ou o novo, ou a nada. Ninguén se conforma co baleiro. Faulkner, entre o whisky e a nada, tamén prefería o whisky. Diante desta obsesión polo flamante, polo actual, a idea de cambio apisoa a realidade. Ningunha mensaxe política, de feito, triúnfa se non inclúe o concepto cambio. Ocorre así dende hai décadas. Esperanzamos porque hai unha posibilidade de variación. Un cambio crible, verídico, auténtico, é unha garantía de que haberá noticias novas. Necesitamos, por algunha razón, perder de vista caras, ideas, modais que se volven rancios apenas se acomodan. Non hai un prazo concreto para que iso suceda. Digamos que é un prazo máis curto que nunca. Pasa no ocio, na cultura, na familia, no traballo. A rutina é unha asasina. Como non ía pasar na política? Cada vez a necesidade de asistir a un cambio resulta máis frecuente porque cada vez o desencanto chega con máis antelación. Todos os homes, escribiu Cesare Pavese, teñen un cancro que os roe, un excremento cotián, un mal a prazos: a insatisfacción. A realidade vólvese soporífera no momento que non hai novas fazañas, novos delitos, novas linguaxes, novos retos, novos heroes, novas invencións, novas estafas, novos artistas que enterren aos que triunfaron antonte.
Nada aguanta o paso do presente. Nin a voracidade da cobiza.
Cambalean os grandes xigantes, quebran as marcas históricas, pero sempre hai sitio para un emprendedor, para un proxecto inédito, para unha idea fresca. A obsesión por renovar o aire inclúe o rescate de figuras xa mortas. Aí está o caso de Marx en ás súas advertencias fronte ao capitalismo. Pero resulta que Marx está xa piques de pasar outra vez ao pasado. É cuestión de horas que a novidade sexa Rousseau, para quen os males que nos azoutan serían evitables se conservaramos a forma de vivir sinxela, uniforme e solitaria que nos prescribiu a Natureza. Claramente, cando pase Rousseau virá Pascal, segundo quen os males véñenlle ao home por non quedar en casa.
