Non vexo que nos xornais se fale moito de ópera ou, no lado contrario, do underground. Nin sequera advirto que un dos temas aos que se lle dea moita voltas teña que ver con Pitágoras, que a fin de contas foi o primeiro en decatarse de que nun triángulo rectángulo, a suma dos cadrados dos catetos é igual ao cadrado da hipotenusa. Hegel, que representa o solo teórico sobre o que se deslizan interesantes e absurdos problemas de hai 240 años para aquí, tamén hoxe é un descoñecido. Por que? Talvez, por fin, a razón é de Bukowski, cando sostiña que só estamos interesados na pura merda e no alarido do arte. Non lle gusta Bukowski? Ben feito. Nese caso, teña en conta que Proust dicía que os xornais deberían reflectir menos a inmundicia diaria, sobradamente coñecida, e deterse máis nos Pensamentos de Pascal. Esta columna, por exemplo, que valor posúe? Ningún, con perdón. Porque en último termo responde a unha enfermidade que diagnosticou hai tempo Antonin Artaud, cando sinalaba que as persoas que saen da nada intentando precisar por escrito calquera cousa que pasa pola súa cabeza, son uns porcos. Loxicamente, falo por min.
Non son da clase de xente que pensa antes de falar, pero hai tempo que me pregunto cando imos cambiar os discursos. Faga vostede a suma do tempo que levamos falando do mesmo, seguindo as mesmas pautas, recorrendo aos mesmos conceptos, lugares, ideas. Cen anos? Quizais alguén queira pensar que somos libres, pero o único certo é que estamos apreixados por esta dialéctica repetitiva que nos conduce, cada mañá, polo camiño de sempre cara o destino de todos os días. O home, dicía Paúl Valéry, é un animal encerrado pola parte de fóra da gaiola.
Non sería marabilloso comezar a escribir sobre cousas das que non sabemos nada? Faltaríanos rigor, precisión, pero estas carencias serían suplidas coa aventura de descubrir pouco a pouco cara onde camiñamos. Hai anos que abrir un xornal deixou de ser unha aventura. Non fagas nunca nada que xa sabes que queres facer e que teñas claro, recomendáballe Benet a Eduardo Mendoza; que todo sexa arriscado e ao que salga. Hoxe saíu isto. A semana que vén falaremos dos bispos.
