Hai persoas nas que, cando fican familiarizadas co poder, a pregunta aparece sola, sen que a empuxen, como unha onda: por que protesta a xente? Non entenden que existan as discordias, as contrariedades, o descontento. Pensan, no fondo, que o progreso, o benestar, o feito de posuír dereitos en sociedades desenvolvidas, é un agasallo cuxa ledicia, cando esperta, debe durar toda a vida. Loxicamente, baixo este suposto, a posibilidade de que apareza unha crítica acaba coa súa paciencia. Non pode ser. Nese intre é cando emerxen a segunda e terceira preguntas, dun modo tamén completamente natural: quen pensan que son estes estúpidos, e por que ten que haber sempre putos infelices? No lugar concreto dende o que eles observan a realidade, as cousas suceden acotío doutro modo, ou incluso non suceden. Esa perspectiva privilexiada, cenital, que eles obteñen, failles crer que, abaixo, estamos cegados.
Cando caeron as bombas atómicas sobre Nagasaki e Hiroshima, o emperador xaponés Hirohito dirixiuse por primeira vez aos cidadáns en alocución radiofónica, afirmando: A situación da guerra evolucionou nun sentido non necesariamente favorable aos intereses de Xapón. Esta é a fórmula. Nesta alocución queda recollida, máis ou menos recollida, a imaxe que os homes e mulleres fortes captan da realidade. Nada, nunca, resulta suficientemente adverso, ou tremendo, se é posible verificar que estamos vivos, e aínda temos grandes gobernantes.
Oblomov, protagonista da novela de Iván Gonchorov co mesmo título, é un personaxe de costumes apáticas, un novo e desvalido aristócrata incapaz de facer nada coa súa vida. Dorme moito, le algo, e bocexa continuamente. Encollerse de ombreiras é o seu xesto favorito. Estar tombado no sofá, canto máis tempo mellor, volveuse unha aspiración. Ao longo da novela apenas sae da súa habitación, onde permanece nun diván tratando de evitar os problemas, as propostas, as respostas, as obrigas que lle chegan dende o exterior.
Este é Oblomov. E neste personaxe gustaríalles ás mulleres e aos homes poderosos que nos convertéramos. Pois polo carallo.
