Unha alternativa a pensar que o mundo se funde, é crer que xa se fundiu. É unha segunda forma de velo. Algo sombría. Eu son un fulano optimista, e polo tanto estou cos primeiros. Digamos que só andamos en vías de desaparición. Na fase da agonía, do estertor. Camiñamos cara o abismo, pero aínda non chegamos. Cando menos fáltanos por percorrer a metade da distancia que nos resta. E a esa metade fáltalle outra metade, e a esta outra, e logo á metade da metade da metade da metade, una metade máis. Así infinitamente, coma no paradoxo de Zenón. Dispoñemos, pois, de certa marxe. Respiramos de momento. Persoalmente móvome co mesmo espírito que animaba a Stubb en Mobby Dick: Non sei moi ben o que me espera pero, en todo caso, irei cara iso sorrindo. Non só iso. Tamén actúo baixo o alento do rei Gustavo Adolfo de Suecia. Nas primeiras palabras do testamento que redactou canto tiña 92 anos, declaraba: Se algún día eu morro... Non se trata tanto de mirar cara adiante, o que resultaría desalentador, como de fechar os ollos. Ou, como escribiu Shakespeare no Rei Lear, de procurar uns ollos de cristal.
Nada dura máis de tres días. Calquera noticia, por dura que sexa, é substituída por outra despois de setenta e dúas horas. Probablemente peor e máis dura. Pero tamén esta marcha. Saber que sempre pode ser moito peor, escribiu Luís Alberto Ayala, reconcíliame co momento actual. Fronte aos que consideran que vivimos no postmundo, dado que a morte da humanidade, como factor de intelixencia, xa ocorreu, eu prefiro botar foguetes.
Fago miñas as expectativas de Jean Rostand, que se declaraba optimista acerca do futuro do pesimismo. Podemos pensar que todo acabou. Que a realidade está liquidada. Que vivimos nunha transición ao inferno. Que algúns, de feito, xa están enterrados. Que toda vida, como cría Scott Fiztgerald, era un proceso de demolición, e demolémola. Podemos. Faltaría máis. Pero seríamos pouco entusiastas. Estar rodeados por malas, nefastas e horripilantes noticias só nos debería levar a concluír que a cousa simplemente anda mal. E que o peor está aínda por chegar. Feliz Entroido.
