Cando morreu Michael Jackson, se é que realmente faleceu, non pensei nada especial, histórico, pero si lembrei que nunha ocasión Bioy Casares rouboulle unha frase a unha anciá en Bos Aires, cando camiñaba por San Telmo. Nun momento dado, inspirada pola sorpresa, a muller comentou cunha amiga coa que paseaba que ultimamente estaba morrendo xente que non morrera nunca. Con Michael Jackson no cadaleito, eu recuperei esa reflexión para advertir que, no caso deste artista, esta súa morte era se cadra a número dous ou tres na súa carreira. É máis, pensei que Michael Jackson estaba morto dende había anos, aínda que seguira soando na radio e falando diante da televisión. Non é un gran pensamento, pero que é a morte senón unha circunstancia ben irrelevante? Persoalmente creo que Jackson tampouco é nada do outro mundo, aínda que se cadra, agora, si.
Hai todo tipo de opinións sobre a morte. Eu opino, por exemplo, que non hai mellor estado para o corpo humano que a quietude. Existe unha maldade intrínseca no movemento. Cada vez que un move un músculo, ou fai carburar o cerebro, está sentando as bases para padecer unha desgraza. As peores cousas bótanse enriba dun cando un se despraza de aquí para aló, cando fala, cando pestanexa, cando cre que hai que botar man das cousas porque se non vanse torcer. Todo mentira. Puta mentira. Talvez deberiamos imitar máis ás pedras, esas pedras grandes, grandísimas, que nunca se moveron do sitio dende a explosión do Big Bang, e menos a Sarkozy ou Berlusconi, dous tipos que non saben que significa estar sentados sen facer nada, cos pantalóns subidos, en silencio, sen mover un dedo para salvar o mundo.
Significa isto que sería bo estar morto de vez en cando, para frear o trote do diario frenesí? Pst. Eu só sei que a morte non ten por que ser un impedimento para levar unha vida normal, incluso atarefada. Lembro que no 2004, cento trinta anos despois de morrer o Conde de Lautréamont, a artista neoiorkina Shishaldin solicitou formalmente do goberno de Jacques Chirac autorización para casar postumamente con Lautréamont. Despois disto, por que hai que ver na morte un obstáculo?
