Son partidario de restar atención ás cousas que pasan para afondar sobre o que non sucede. Porque isto é o que, antes ou despois, acaba ocorrendo. As pegadas máis fondas acostuman a ser as deses feitos que non se previron, e no intre menos propicio para os nosos intereses abátense sobre nós. Non son partidario de desprezar unha lección de Shakespeare, por iso teño sempre presente esas palabras de Edgar, o personaxe de Rei Lear, cando afirma que 'o cambio que nos desmantela chéganos sempre cando estamos instalados no mellor'. Todo se ghode cando parece perfecto. Trátase de anticipar os movementos, e por moito que non dispoñamos dos ollos adecuados, debemos ver cos que temos o que hai detrás da realidade. Os feitos relevantes, por insignificantes que parezan, cócense baixo a superficie, ás agochadas, é dicir, cando non sucederon aínda. Xa chegarán. Nestes días lembráballe a uns amigos aquela declaración que Ludwig Wittgenstein realizou sobre o Tractatus Logico-Phiosophicus. Non é difícil de memorizar porque o filósofo vienés non se pronunciou máis que en dúas ocasións sobre esta enigmática obra. Na que eu estou pensando, Wittgenstein dicía que o Tractatus é 'unha obra que consta de dúas partes: a aquí presentada e a que non escribín. Xustamente esta segunda parte é a máis importante'. Todo isto vén a expresar que a nada está mal interpretada. Lonxe de ser a súa unha proposta baleira, inane, transluce contidos que a miúdo ?hai que admitilo? somos incapaces de explicar.
Nada suxestivo se percibe a simple vista. Pense nun cadro. O bo artista non sitúa a súa mensaxe na primeira capa. Acórdese do cubismo. Louis Vauxcelles, desinteresado por esta corrente, dicía despectivamente que era unha pintura feita con pequenos cubos. Ficaba na primeira capa, o que lle impedía advertir o que non estaba sucedendo á súa vista, onde xustamente estaba desaparecendo a perspectiva tradicional, e todas as partes dos obxectos pasaban a formar parte dun mesmo plano, xa que non importaba a aparencia das cousas senón o que se sabía delas.
Porque qué interese posúe, explíqueme, aquilo que se lle revela a todos os ollos. Respóndolle eu: pfff. Case todas as cousas están pensadas para acaparar a maior atención posible, de modo que se presenten diante de nós con simpleza, para evitarnos o trauma de reflexionar. Nalgún momento relativamente recente decretouse que consumir, ou entreter, é máis humano que pensar. Pero dende os clásicos sabemos que a luz non cura a cegueira.
