Poñemos pouca atención nas cousas insignificantes, nas imbecilidades. E moita nos feitos cruciais. Pena. Na miña opinión, a minucia, a estupidez común, sobre a que tan pouco énfase se pon habitualmente, está infravalorada. Iso que entendemos por trapallada tal vez mereza outra consideración. Digo isto porque acabo de lembrar unha anécdota de Belmonte. No día máis decisivo da súa vida, agardando polo sexto touro da tarde, presenciou como o seu rival Joselito facía no quinto a faena máis grande do mundo. Nese intre, coa praza posta de pé, Belmonte fixábase só en que da súa media de seda sobresaía un pelo da perna. Recordar isto fíxome calcular que hai un exceso de atención concentrada nas cousas importantes.
Semella que o destino só se dirime no Cáucaso, nas eleccións americanas, no financiamento autonómico, no remate do AVE en 2012. Mal feito. Diante de tanta transcendencia, no fondo necesitamos máis imbecilidades. Tal vez vostede pense que xa hai bastantes. Non hai. Hai, en efecto, imbéciles actuando como portentos. Precisamos a fórmula contraria. Jules Renard acertou ao escribir que aínda que non fala, sábese que pensa parvadas. Ese é o estilo de imbéciles que existe entre nós. Imbéciles silenciosos. Precisamos un modelo máis notorio, máis público de estupidez que nos axude a valorar a insignificancia.
Italo Calvino coincidiu nunha cena con Augusto Monterroso. Os dous eran moi tímidos, e no único momento que cruzaron unhas palabras, Calvino dixo eu estiven en Guatemala. Monterroso ía responder eu estiven en Italia, pero calou. Non houbo máis diálogo entre aqueles xenios, capaces de intercambiar imbecilidades como se nada. Namentres todo o mundo se esforza en dicir algo que asombre, que o sitúe nas portadas, Vila-Matas conta que un día, comendo con Miró, este alzou a copa. Aquel imaxinou que a continuación o artista diría unha frase para a historia. Pero, logo de elevar a mirada ao teito, exclamou: ¡Viva a Pepa! Gran insignificancia. Hai un libro de Pavese que comeza así: Chamábase Pedro porque tocaba a guitarra. Se cadra é unha imbecilidade, pero marabillosa. Faríannos falta moitas máis.
