Os baixos fondos, subiron. Instaláronse nos mellores barrios. Teñen os mellores asesores. Nalgunha medida, a corrupción político-empresarial é una mudanza, unha simple elevación na escala social dos elementos sépticos tradicionais. Un cambio de domicilio. A delincuencia pasou de ser un fenómeno no que mandaban persoas desesperadas e invisibles, a un escenario no que os asaltantes brillan como estrelas. Bos traxes, coches oficiais, contactos, impermeabilidade, boa prensa. Ningún quere ser xa un gánster, un atracador. Os soños eleváronse, cambiaron de traballo, residencia, vehículo, amizades. O modelo social no que nos desenvolvemos coroou, como seres de éxito, a concelleiros, alcaldes, directores xerais, deputados, certos empresarios que, pese a todo, seguían pensando como nos días que estaban no fondo.
Non sei se existe outra explicación, que non sexa a mudanza e o progreso para entender a onda de putrefacción que cubre a este país polo pescozo. Non sei se precisamos outra explicación. O underground progresou con gran decisión e éxito. Non é iso, porén, o máis significativo. Hoxe en día calquera progresa. Incluído eu, que progresei cara atrás. O transcendental é que o underground evolucionou sen renunciar a ningunha das súas esencias, é dicir, a aquilo que nunca lle impedirá, por moito que escale, ser a peste noxenta de sempre.
Os baixos fondos, máis ca nunca, caracterízanse por estar moi arriba. Non hai fondo, de socato, suficientemente baixo, que non teña un despacho suficientemente arriba, e que nese despacho non exista un individuo que ata hai pouco era, en termos intelectuais, un morto de fame. Listo, pero ignorante. A popularidade do underground disparouse en múltiples direccións, e como o underground caracterizábase precisamente por ser un reduto, un pequeno habitáculo nunha zona depauperada, tivo de socato que instalarse en mellores barrios e establecementos, para dar saída a tanta demanda. A tentación de gañar cartos de modo rápido, discreto, sen matar a ninguén, alentou a decenas de individuos con ganas de escapar da frustración de ser un tipo normal e corrente, sen contas no estranxeiro. Quen detén agora ese cancro?
