Nestes tempos de sol e sombra, uns piden polo teu, outros polo seu, “por lo tuyo” e “por lo suyo”, pola cidade, polo pobo, polos barrios e barriadas, pola cultura, pola atención social, pola ciencia, pola sanidade universal, pola educación dos meniños e dos maiores, polas nubes claras, pola chuvia e pola seca, polo regadío e polo coidado das brañas, por isto, por aquilo e pola “Mary Morena”. Ofertan para gobernar e logo, se chegan, gobernan e calan ou non gobernan e tamén calan. Bailan, bailan sete bailares e son felices.
Nestes tempos, amigos lectores, o país está cheo, repleto, de merendas campestres e de festas en cada cruce de camiños, nos barrios de cada cidade, nas beirarrúas, nas carballeiras e baixo milleiros de toldos que locen en cores diversas o anagrama do partido. Festas municipais para os maiores, pan con chocolate ou chourizos asados, sardiñas a esgalla con broa, pulpo á feira, no Carballiño e na Ribeira; cabrito, grelos, verzas e cocido, en calquera día, con viño do Ribeiro, de Albariño, Godello ou de Mencía, e garavanzos a granel para xantar, escoitar e rir.
Que veñan as sopas de allo para os peregrinos, a verdura escalfada e engraxada, con compango ou sen compango, para todos, con especial atención aos que andan na recolleita dos votos, deses votos que pensan os desconfiados e malpensados que saen pola boca do estómago.
Hai queimada acalorada, filloas e melindres, queixo do mellor, fabas de Lourenzá, chourizos que veñen de fóra e foliada seguida, gaiteirada continuada e compartida, pantrigo, miradas de esguello e outras atravesadas. Aquelas miradas! Unhas sas e outras, non tanto. As miradas e os falares dos recadadores de votos, serán fiables? Cando un vai, outro vén de novo e ambos sen acordo, sen intención e sen comprensión. Cada un segue o seu camiño e, segundo din, gañando. Quen sabe?
Cada un co seu slogan e pouco máis. Din que é necesario xuntar tódalas forzas e vontades, que é conveniente a reinserción social e que é imprescindible a loita pola igualdade, pero cando chega a hora da verdade, o esquecemento é total, non lembran ningunha das proclamas e o votante, dende a súa visión (corta ou longa, con razón ou sen ela), defende o que lle parece, coa palabra e co voto. Aí está o importante e, como di a Tía Manuela, “que cada un sexa dono da súa e do seu”.
