Unha ventá é símbolo da fronteira entre o familiar e o inexplorado, metáfora infantil da curiosidade, fonte de inspiración para músicos, fotógrafos, pintores e novelistas. É punto de partida para viaxes ao futuro e soños ao redor do pasado; atalaia doméstica que neste tempo de confinamento cobra un significado especial.
Desde a miña ventá, unha ventá calquera nun barrio calquera desta cidade de Ourense prepárome para aplaudir xunto coa veciñanza coa que comparto agradecemento e confidencias. Non quero converterme naquel reporteiro convalecente da película La ventana indiscreta do gran Alfred Hitchcock que escapa do seu tedio observando desde a ventá do seu apartamento cuns prismáticos o que acontece nas vivendas en fronte. Desde esta ventá descubro máis ben o que Rosalía de Castro desexaba: “ser abaneado no coliño da lúa e ser levado ata eses paraxes remotos de paraísos inalcanzables”. A esas paraxes lévame esta maleta que teño na miña ventá e que me fala doutra maleta viaxeira, da maleta de Antonio. Vinde de viaxe comigo.
Era un 17 de decembro de 1977 cando se firmaba o carné de socio 3.976 da familia Gesto (revista misioneira infantil) na Delegación Diocesana de Ourense. O neno chamábase Antonio Fernández Domínguez e pouco antes fixera a súa maleta en Partovia para estudiar no Seminario Menor. Aquel día comprometeuse a querer a Xesús e á súa Igrexa, a querer a todos (achegados e afastados), a apoiar sempre ós misioneiros. Anos despois, en 1990, era ordenado crego e a súa maleta seguía preparada. Con ela chegou a Zambia (África). Alí foi misioneiro durante anos. De volta, foi párroco en terras de Calvos de Randín e de novo volveu a Zambia onde acompaña con agarimo a aquela xente.
A maleta de Antonio toma medidas neste tempo de pandemia como se fose “un gran e mortífero catarro global”, especialmente nesa terra que está vencellada a estereotipos coma lugar de enfermidades. Cóntame que se tomaron medidas (peche de escolas, cantinas…), pero que no rural onde está el na misión é todo máis levadío. “Temos moito monte”. Semellante a esta terra nai que el leva na súa alma. E segue mensaxeando: “hoxe vin en bici a 20 km da casa e volverei despois de visitar a algunha familia. Neste momento estou con tres rapaces de 13-14 anos que viñeron a saudarme e aquí estamos de palique”. Chámanse BaChileshe, BaAtkins e BaPrince e son da aldea de Nselanke, en Solwezi”. Buscareino no Google para situarme no mapa de Zambia. Pregúntolle por que todos os nomes empezan por “Ba” e dime que “Ba” e signo de respecto “porque aquí son moi respectuosos” Canto deberíamos aprender! Os tres rapaces van á escola son da parroquia de Santa María de Kankolonko, comunidade que serve e acompaña Antonio.
Segue mensaxeando: “Vou en bici e á tarde terei a celebración. Páraste con uns, fálaslle a outros e se se pincha a bici reméndancha co primeiro que teñan a man. Son feliz patrullando o rural. Ando na aprendizaxe do luvale que é a lingua da parroquia onde vou ir”. Políglota, como políglota é a lingua de Deus en tódalas terras e peles do mundo.
Na maleta de Toni van experiencias, ilusións e o compromiso por facer posible entre os pobres máis pobres desta terra o bico de Deus. Na maleta de Antonio poderían escribirse aqueles versos de Manuel María: “ Teño un barco de xoguete / e nel me quero embarcar. / Polos mares dos meus soños / ¡quen me dera navegar!. Navegarei por mil ríos, / sete mares hei de cruzar. / ¡No meu barco de xoguete cansarei de viaxar…!
Eu sigo na miña ventá aplaudindo á maleta de Antonio.
