Na que fora carretera de Celanova, hoxe Marcelo Macías, un astorgano ilustre, e onde hai xa uns anos edificouse pertiño da Igrexa unha morea de casas, érguese o barrio da Carballeira, que xunto con Marcelo Macías acolle varios miles de almas chegadas de Moreiras, Barbadás, A Manchica, Celanova, Bande, Entrimo…
Os principais iniciadores de Marcelo Macías foron os Menéndez, aos que a xente chamaba “Aragoneses”, cando en realidade eran asturianos de nación. Logo estaba a familia Rego, meus tíos Manuel, Eduardo e Juan, e xa posteriormente o meu bo pai Gustavo. O meu tío Manuel foi un dos grandes músicos que tivo Ourense: o mellor bombardino de Galicia, dirixiu a Banda de Música de Moreiras, que no 1919 gañou un certame da Bandas de Música no que tamén actuara “La Lira” de Ribadavia. E dirixiu os orfeóns de Sobrado do Bispo e o “Unión Orensana”.
Vivían tamén os Chiripa, o Severo e mailo Pepe; o señor Camiña, que era viaxante dos Almacenes Nieto, socialista a moita honra. Estaba Luis Rodríguez Fernández, “O Cazón”, un carlista que a véspera dos mártires da Tradición puña pola noite unha boina roxa ao Padre Feijoo, e sempre tiñan que quitala ao mediodía os bombeiros. Logo o señor Turzós, que estivera nos EEUU e tiña unha tenda de ultramarinos. Tamén o señor Silva, que vendía pescado na Praza de Abastos. E o mellor tenor que pasou pola Coral De Ruada, Ito Moredo. Había unha sala de festas, “A Casablanca”. E algunha xente máis, da que imos quedando unha ducia. Don Manuel Feijoo Salas fixo a meirande casa, e coa súa dona Dª Paca foi padriño de Pila. E non quero esquecer ao señor José Ramón, que vendía sal no cruce de Piñor, e que cando pasaba por diante da tenda da Sra. Asunción fronte a miña casa dicíalle: “Asunción, non sei como dormes tranquila, co que debes”. Ao que a boa señora respondeu: “Señor José Ramón, o que non sei e como dormen aos que lles debo”.
Remato cunha pequena anécdota que me pasou anos atrás. Eu xa escribira historias como esta nas benqueridas páxinas de La Región, e un crego que anda por libre veu ao meu despacho de xefe de Cultura da Deputación a pedirme unha fotocopia do que escribira. Dinlla, e tal foi o meu asombro cando un alcalde do PSOE que foi invitado a dar o pregón das festas do noso barrio ía léndoo, que díxenlle a uns amigos cos que estaba: “¡Carallo! ¡Isto deullo o crego!”. O alcalde falaba con tal sabedoría que parecía que nacera no noso barrio. ¡Haiche cousas, Baldomero!, que dícía una miña tía política. Pois esí se conta a historia: uns escreben, e outros contan, algúns con tixeretazo que te pego. Estas son unhas pequenas lembranzas dun dos poucos que imos quedando, e que aínda podo contar. Deus teña no ceo a quen se foron de diante. Graciñas.
