No me mueve mi Dios para quererte,/ el cielo que me tienes prometido./ Ni me mueve el infierno tan temido..." Estamos na Semán Santa, ou Santa Semán. Os pobos das Españas pasean aos seus Cristos, a María, e aos Santos. No norte a Semán Santa é máis seria, máis silenciosa. E no sur máis ruidosa. Nas dúas Españas a fe move montañas. Nas do sur as saetas déixanse sentir como un lamento fervente de ledicia e de pasión.
Mentres, son moitos os que iñoran a fe que foi o noso berce, outros practicamos o sentimento en lembranza de quen fora crucificado por nós. Por todos. Polos que non creen e polos que temos fe. Pois o Cristo Redentor veu a eso, a nos salvar, non a nos condenar, como predicaron e inda o fan moitos cregos e bispos.
"Tu me mueves, Señor, muéveme el verte/ clavado en una Cruz y escarnecido,/ muéveme ver tu cuerpo tan herido./ Muéveme tus afrentas y muéveme tu muerte". A morte de Cristo e a ledicia do Evanxeio que predica o papa Francisco, xa que resucitou por todos, creíntes ou non. "Y muéveme tu Amor y en tal manera,/ que aunque no hubiera Cielo yo te amara,/ y aunque no hubiera infierno te temiera".
