Cabalgando seguimos, leal Sancho, por este estreito sendeiro para que, á sombra destes carballos, poidamos continuar coas nosas andanzas e aventuras nesta singular terra da Ribeira Sacra onde as súas xentes amantes son da boa mesa e do donaire, homes valentes e belas damas… pero non máis ca ti, oh fermosura do Toboso, sempre serei servo do teu amor! Oh…!
-Óense pasos, nobre fidalgo. Teña coidado, vuesa mercede, que non se espanten as cabalerías que aquí os castiñeiros son centenarios e bo castañazo levamos se batemos con eles…
-Sancho, Sancho, mantén a fe e confía na maxia destas terras. Este entorno idílico protexe ós seus de noite e de día, aquí ninguén se perde; aquí veñen para atoparse consigo mesmos os seres de esencia elevada que buscan existenciais respostas nas súas vidas. Pero… quen ven por aí? Quen sodes os que por estes lares vos achegades? Sodes prisioneiros do rei, escravos, estudantes, artistas, dos que se perden nas páxinas do meu libro? Traedes elevadas misións nas que o meu escudeiro i eu debamos participar?
-Que raio é o que lle brilla nas mans a estes rapaces, vuesa mercede?
-Será a antorcha, Sancho. Virán dos Xogos Olímpicos. Teñen caras de concentración.
-Non é menester a vosa axuda -berroulle un dos adolescentes sen deixar de mirar para o aparello luminoso que traía na man-. O que nos vemos é invisible para os seus ollos de cabaleiros andantes…
-Os nosos ollos idealistas son quen de ver o máis excelso: a xustiza e a beleza son a nosa misión –dixo con tono enfadado Don Quixote.
-A nós móvenos un mundo non real, o virtual, un mundo paralelo. Viñemos para capturar…
-Capturar? Entremos en combate, leal Sancho. Eliminar debemos a tales ignorantes e fachendosas criaturas. Habemus batalla, Rocinante! Rematemos con esta ignominia…!
-Señor Don Quixote -dixo un adolescente con cara de namorado- nada temos contra vuesa mercede a quen admiramos pola súa defensa do mundo dos valores e da verdade. Esto que brilla, señor, non é a antorcha olímpica, é un teléfono móbil co que queremos capturar pokemons, mellor se fora Pikachu, que é de tipo eléctrico…
- Virtual, virtude? Para lelos? Pikachu?
-Entendiches algo, Sancho amigo, do que nos di este rapaz?
-Será que se pon eléctrico se lle pica o chu… non sei, señor. Pero pare en seco a Rocinante que se non esta vai ser máis gorda ca aventura dos muiños.
-Esto semella obra do Cabaleiro dos Espellos que quería que eu confesase que máis fermosa cá miña Dulcinea era a súa Casildea. Non cho parece, meu leal amigo?
-Paréceme que vuesa mercede poderíalle chamar Pikachiña á súa amada pois teno ben capturado co seu poder eléctrico.
-Ela é un pokemon de lume, leal Sancho, de lume. Ou pensan estes mociños que eu non entendo destas cousas?
