Buscando ven o seu camiño, despreguizándose, abríndoselle a boca e engradándolle os ollos, o outono con cara de colexial. Saberá cantar a nota do teu son? Saberá entoarte e definirte, a ti, outono de ouro, añil, encarnado, prata e púrpura, verde… Saberá, este meu amado colexial, gardar e agochar en si a semente do saber coa mesma sinxeleza coa que ti a ocultas no ventre da terra, caladiña, agardando primaveras? Saberás, meu neno lindo, meter en ti a maxia que a vida che lanza cos seus cambios e transformacións?
Adolescente, que entre en ti este outono esplendoroso e rebosante de gamas e alegrías e rétao a ser máis feliz, máis valente e saleroso… Desafíao ti, estudante que comezas novo curso, e se máis seductor, máis romántico e profundo ca este outono, rei dos froitos calurosos, secos e poderosos, que ispe as árbores e sacode as augas con toda a súa forza e vigor. Se ti, meu lindo colexial, máis astuto ca el e xoga a escaparte con algunha folla dourada para gardala debaixo da almofada e roubarlle ós soños a clave da esencia sanadora, esa que te fai máis grande e invencible na mítica batalla contigo mesmo, enchéndote de luz e transcendencia.
Róuballe, meu inocente colexial, as lendas que falan dos carballos e dos aneis que lle debuxan -pel adentro- os anos da vida… E dille que ti es novo, un mociño atrevido ó que lle gusta brincar cos elementos. Se lle falas así, meu neno amado, darache a lección que a el lle ensinaron os séculos e as tormentas, e ti entregaraslle o brillo que che baila nos ollos, limpo, libro transparente, agora que xa volves madrugar para ir ó colexio e te ilumina o sol dun novo mencer. Cada día buscarás ó vello sabio que nacerá en ti e o outono quererá ser o inocente e inxenuo rapaciño que descoloca as flores ó seu paso. Feliz curso.
