Foi a primeiras horas da mañá do sábado 26 de novembro cando escoitei pola radio a noticia que daba conta do falecemento de Fidel Castro. “¡Vaia, unha morte máis de Fidel!”, pensei para os meus adentros. E ó momento se me veu á memoria a cantidade de veces que deran por morto ó líder cubano que, segundo as últimas estimacións, pasaba de seiscentas. E seguín durmindo. Horas máis tarde, e despois de facer un rápido percorrido por distintas emisoras de radio e televisión, cheguei á conclusión que destas ía a cosa moi en serio.
Vaia tres anos enviei a este mesmo xornal un artigo que levaba por título “Cuba”. Escribindo na primeira liña: “Unha vez máis resultou falso un novo rumor sobre a morte do comandante Fidel”. Falso rumor que despois se repetiría moitas máis veces. De aquí, a miña reacción de incredulidade á que aludía máis arriba.
Continuando co citado artigo. Facía eu referencia á viaxe que no ano 1917, e recén cumpridos os 18 anos, emprendera o meu pai á illa de Cuba. Esperándoo alí uns familiares que dende o primeiro momento lle deron moi boa acollida. Polo que nunca cansaría de repetir que durante o tempo que permaneceu en Matanzas foi o home máis feliz do mundo. Pero por circunstancias que non veñen ó caso, ó cabo de seis anos tivo que regresar a Galicia. Iso si, con intención de volver pronto á Cuba. Pero, moi ó seu pesar, unha viaxe que nunca se repetiría. Nunca. Máis, o país caribeño deixara nel unha marca, un apego, que se iría incrementando co paso dos anos. Cuba, illa idolatrada, coa que, pese á distancia, nunca perdería contacto; fose a través de cartas, da radio ou do xornal La Región.
Meu pai, que saudara con ilusión o triunfo de Fidel (sabía da miseria na que Fulgencio Batista estaba sumindo ó país), cambiou pronto de parecer en canto lle chegaron noticias das duras represalias de Fidel, moitas delas tinguidas de sangre. De aí, a súa obsesión por velo fóra do poder. Durante dez anos, e ata a súa morte (1969), mantivo viva a esperanza de que os propios cubanos conseguirían derribalo. E así, cando cada mediodía o cura de Viladerrei (co que compartía subscrición) lle entregaba o periódico, sempre lle preguntaba: “Don Delmiro, ¿caeu Fidel?”. Mal podía sospeitar, o coitado, que o sobreviría case medio século. Ata hoxe.
