En cerimonia de gran relevancia social, o pasado venres, día 23 de outubro, procedeuse á entrega dos premios Príncipe de Asturias á destacadas personalidades da ciencia, da cultura, da comunicación, do deporte, da concordia. Figurando entre os galardoados o enxeñeiro Martin Cooper, considerado o pai da telefonía móbil, un dos inventos de maior relevancia do século XX. Teléfono móbil, un enxeño que botando a andar no ano 1973 (algo, xa había), ven experimentado dende aquela unha gran evolución. Con cambios que lle levan afectado ao seu peso, volume, tecnoloxía, prestacións, alcance; cambios nos que non vou entrar aquí, tanto por falta de espazo como por falta de coñecementos. Limitándome a considerar, tan só, a evolución producida no ton das alarmas, pobre e estridente nos seus comezos e dunha gran riqueza nos teléfonos de nova xeración. Hoxe en día, calquera teléfono, aínda os máis modestos, dispón dunha longa lista de sons na súa memoria. Lista susceptible de se incrementar ata o infinito con novas músicas tanto gratuítas como de pago. Pero, roda de nunca parar, xa non é a cantidade de tons o que máis se valora nestes momentos, que é a orixinalidade dos mesmos o que realmente prima agora. Gravar co propio móbil, e converter e ton de chamada, calquera ocorrencia, o miañar dun gato, o croar dunha ra, o ouleo dun can, o asubío dun tren, o arrincar dunha moto. Gravar o máis chocante, é o que hoxe se leva.
Claro que tanto invento tamén ten as súas consecuencias, unhas abraiantes, outras paveras, outras vergoñentas, e outras incluso ofensivas, polo momento ou o lugar. O choro dun neno, unha copla da Pantoja, o canto dun galo, poden resultar ata graciosas nunha reunión ordinaria da comunidade de veciños. Pero moi outros serán os sentimentos se esas mesmas expresións e cacarexos se deixan oír unha mañá de domingo na misa de doce, poñamos por caso. Ou aínda peor. Cóntame un amigo o suceso do que, non hai moitos días, el foi testemuña. Era o momento no que, cos últimos responsos do crego, trataban de darlle sepultura ao cadáver dunha muller. O recollemento dos asistentes, total. Os familiares, afogando a duras penas o seu dolor, en absoluto en silencio. Pois estando nestas, vai e soa un teléfono a todo volume co ¡No puedo, no puedo! de Chiquito de la Calzada. Imaxinen a situación, imaxinen o escarnio. Tamén se conta o caso dun avó á quen o seu neto lle gravara como ton do móbil un contundente ¡Colle o teléfono, c***)!; e que de paseo pola rúa recibiu unha chamada, con tan mala sorte que o teléfono lle caeu ó chan ó tratar de sacalo do bulso. Como o pobre home non se podía agachar, o teléfono seguiu coa súa requitrola (¡Colle o teléfono, c***), ¡Colle o teléfono, c***!) durante un bo cacho, ata que unha alma caritativa o sacou do apuro. Pois así.
