Vai uns días, o señor Vázquez, ex-alcalde da Coruña, declarou nun programa da TVG que el non apreciaba ningunha diferenza entre un xudeu perseguido polos nazis e un neno castigado por falar en castelán. Dito así, con toda a contundencia.
Vaimos por partes. Na Enciclopedia do Holocausto (web na que o Museo Memorial do Holocausto, de EEUU, publica noticias, informes, estudos, eventos, relativos ao xenocidio nazi) podemos ler o seguinte:
Cando comezou a Segunda Guerra Mundial en setembro de 1939, vivían 1,6 millóns de nenos xudeus nos territorios que caerían baixo o control dos nazis. Pois ben, ao remate da guerra, máis dun millón deses nenos perderan a vida. Sendo estremecedoras as palabras do historiador polaco Emanuel Reingelblum recollidas na citada Enciclopedia: 'Aínda nos tempos máis brutais da Historia ten brillado unha luciña de humanidade no corazón máis cruel, perdoándolles aos máis pequenos. Pero a crueldade hitleriana é distinta, capaz de de devorar aos nosos seres máis queridos, a nenos inocentes'. Saña especial cos nenos, na que Enciclopedia insiste noutro dos seus apartados. 'Os nazis perseguían a tódolos xudeus para acabar con eles. Agora ben, mentres o 33% dos adultos sobreviviu ao holocausto, a cifra de cativos sobreviventes non pasou do 10%'. Un colectivo, o dos nenos, que xunto cos vellos e as mulleres embarazadas, constituían o grupo de 'bocas inútiles', e que eran conducidos ás cámaras de gas en canto puñan pé nos campos de concentración.
Don Paco, siendo así las cosas, ¿sigue sin apreciar diferencia alguna entre el trato que los nazis daban a los niños judíos y el castigo (¡¡) de que son objeto esos niños catalanes de los que usted habla? ¿Sigue sin apreciar diferencias? Pues para salir de dudas, pregúnteles a esos mismos niños catalanes si comparten su apreciación, y verá que sorpresa se lleva. Una vez admitido el dislate, y por respeto a la memoria de aquellos otros niños, sentirá la necesidad de dejar clara su postura. Y le vendrán a la mente un tropel de excusas. Que todo fuera un malentendido. Que no quisiera decir eso. Que tuviera una mala noche. Que hablaba en metáfora. Que llevaba unos meses descentrado a causa de una frustración... Sí. Pero dígalo en voz alta.
Pois, logo, a ver no que queda.
