Estes días, nos que ando a voltas coa dentadura, véuseme á memoria aquela miña primeira visita á clínica dun dentista para tratar unha moa que tiña picada. Vai diso moitos anos, cando os tempos eran moi outros. Hoxe, salvo casos raros, a xente vai ao dentista con toda a naturalidade do mundo, sen apenas temor. Como así o puña de manifesto a outra tarde, na sala de espera, un home tratando de animar a unha muller que tiña ao seu lado, e que aparentaba algo de medo no corpo. 'Pues yo vengo aquí sin mayor preocupación. Lo mismo que si fuese a echar una partida de dominó con los compañeros del club'. O que viña a expresar de maneira gráfica o que eu antes lles comentaba. Aínda que, naqueles momentos, pensei para min: qué terá que ver unha partida de dominó co implante dun muñón colado ou co empaste dunha moa. El saberá. En todo caso, pola idea que quería transmitir coas súas palabras, razón non lle faltaba.
Pero volvamos ao meu recordo. Tería eu oito ou dez anos cando, acompañado da miña nai, entrei por primeira vez na consulta dun dentista. Nunha experiencia que resultaría terrible, tanto polo que vin como polos lamentos que escoitei. Nada máis por pé na sala de espera, a miña vista fóiseme directa para unha vitrina na que estaban expostas varias ferramentas coas que o dentista -segundo mo advertira un compañeiro de escola- arranxaba as bocas. Garfios de distintas curvaturas, xogo de tenaces, trades manuais, tesoiras, xiringas que nin para un cabalo, caveira cunhas cantas moas carcomidas; e un serrucho. Ensimesmamento do que me sacou, coma un trallazo, o berro agudísimo dunha muller. '¡Déixeme, déixeme, don Antonio, que non aguanto máis!', 'Abra la boca, señora, abra la boca', '¡Ai, ai, ai!', 'Abra la boca', '¡Déixeme, déixeme, que me está matando de dolor!' Non quixen oír máis, e saín a todo correr da consulta. Aos poucos días caeume a moa e, de momento, asunto resolto. Pasarían bastantes anos antes de que volvese entrar na clínica dun dentista. E xa cando a odontoloxía, en cuestión de anestesias, avanzara moito.
Por rematar. Aínda hoxe me sigo preguntando qué pintaba un serrucho de carpinteiro entre os utensilios dun dentista. E non acabo de encontrarlle ningunha explicación.
