Que o tempo flúe é unha evidencia. Así é que iso que dicimos tantas veces, “como pasan os anos”, é xa un lugar común, mais non por iso deixa de conmover. Sobre todo ás persoas que teñen fillas ou fillos. Iso de os ver medrar pon a pais e nais en alerta. Obrígaos a ser conscientes da morea de anos que pasaron, coma quen non quer a cousa... É curioso isto, porque, aínda que pasar pasa para todos, dalgunha maneira, as que non temos descendencia conseguimos evitar un pouco máis esta sensación. Algo bo tería de haber niso da familia monoparental, que é como nos denominan habitualmente. Iso ou impares. Porén, non é esta cuestión da que querería eu escribir. En absoluto. Trátase doutra cousa, relacionada tamén co tempo. Refírome ás lembranzas daquilo que forma parte da nosa memoria e que constitúe a esencia do propio ser.
Veñen entón á miña mente as imaxes doutra época ben distinta, daquelas tardes de venres, por exemplo, en que saírmos de clase era unha festa. Ou do Entroido, cando elaborarmos un disfraz e acudirmos ao baile para rematar cun chocolate con churros proporcionaba unha ledicia incríbel. A visión retrospectiva sempre leva implícita a nostalxia. E que é iso da nostal-xia? Un exercicio infatigábel de frear o tempo, de o parar nalgún punto do seu discorrer e, se se quixer, catapultalo cara outras persoas, vomitando aquelas anécdotas divertidas que tan intensamente vivimos no seu día.
Nostalxiar sería un verbo fabuloso, se existise, para reflectir esta práctica tan común. Propoño entón que nos permitamos hoxe esta modesta creación lingüística para botar o ollo polo retrovisor e lembrar algo que nos estimule. Podería ser ben interesante. Sobre todo para non esquecer que, malia non sermos xa aquela persoa de antes -menos mal que evoluímos!-, hai algo dela que aínda está aí dentro. Eu nostalxiarei, poño por caso, aquel verán que pasei na aldea coa miña irmá. Tería uns doce anos e moita vida por diante para descubrir. A música de Silvio Rodríguez, ou Pablo Milanés, por exemplo, foron un deses descubrimentos que provocaron en min certos cambios. Con eles pasou algo curioso, foi como se medrase tres ou catro anos dun golpe. Finalmente, rematei por desterralos e ben contenta que estou de que así for. A día de hoxe unha prefire o Blues, o Rock ou o Jazz -onde vai dar!-. O que si conservo é ese fascinio por Supertramp. Algo sempre queda, insisto.
Ben, naquel verán de grandes esperanzas, miña irmá era xa unha moza feita e dereita que, ás veces, se torcía un pouco, pero isto só o sabiamos ela e mais eu, amén dalgunha veciña moi observadora. Sempre hai algunha veciña así en todas as aldeas... Porén, non todo era festa, había momentos destinados a praceres máis delicados. Á lectura, por exemplo. Fundamentalmente liamos os libros que ela trouxera. Así é que podo dicir que eu me iniciei na literatura para persoas adultas da man da miña irmá. Dela eran os Diarios de Anaïs Nin, por exemplo, e Gora, de Rabindranath Tagore, que, certamente, adorei. Porén, houbo un que me deixou especialmente alucinada: a desconcertante Historia de O, de Pauline Réage, o sobrenome de Dominique Aury. Esta singular historia de erotismo e violencia sorprendeume enormemente. Por iso, porque estas primeiras lecturas foron motivadas por ela, quero dedicarlle este artigo de hoxe, para desexarlle o mellor coa súa novela, Magnolias para Andrea, que presentará mañán en Petín.
