En Matar a Platón, Premio Nacional de Poesía no 2004, escribiu Chantal Maillard (Bruselas,1951) aquilo de que “quien construye el texto elige el tono, el escenario/ dispone perspectivas, inventa personajes/ propone sus encuentros, les dicta impulsos,/ pero la herida no, la herida nos precede,/ no inventamos la herida, venimos/ a ella y la reconocemos”. Aí queda iso, porque Maillard sabe ser rotunda e parar en seco. Non sempre o fai, conste. Ás veces formula cuestións que confiren unha forza estraña aos seus versos, que incitan á reflexión. “Yo no soy inocente”, afirma noutro poema deste mesmo libro. “¿Lo es usted?”, pregunta despois. Evidentemente non. Non é inocente a voz que lanza estas invectivas, nin o pretende. Nós tampouco, malia vivirmos un pouco afeitas á queixa, porque ver todo en branco e negro faise máis cómodo. Permite, en certo xeito, evadir a responsabilidade naquilo que vai mal. O caso é que Maillard non deixa que nos poñamos cómodas nese lugar de intersección entre o eu e o nós. Daquela, ler os seus poemas pode abrir a visión, facela máis ancha, para que nos ubiquemos mellor. Gústame Chantal Maillard, porque, cando leo o que escribe, podo avanzar.
Dar un pequeno salto e adquirir maior perspectiva. Síntome próxima desa forma de pensar “o real”, se é que tal cousa existe, porque ante este mundo mentido, que diría Nietzsche, unha comprende que “o real” é máis aparente que outra cousa. Talvez por iso, porque vivimos no interior dun escenario, sempre queremos parecer inocentes e pensamos que a ferida, esa boca aberta que nos mira para tragarnos, vén de fóra. Pero, e se tiramos cara a ela -como escribiu Maillard- porque somos parte integrante da mesma e a buscamos porque nos completa? Somos ferida entón? E seremos. No caso contrario, é dicir, no caso de non nos gustar a dor que implica, tenderiamos á ledicia, por exemplo. Mais, polo visto, non podemos. Aí está “o real”, materia dura e resistente que se abre como un libro infinito para camiñarmos por el. No entanto, malia acontecer “o real” “en lo abierto. Infinito. Incomparable” perseveramos na repetición: (...) Pero el ansia de repetirnos/ instaura las verdades”.
E a verdade, do mesmo xeito que “o real”, forma parte da ferida, pois non pode haber unha soa e isto, ás veces, provoca tensión naquelas e naqueloutros que non desexan admitir outras posibilidades, que, de se faceren visíbeis, revelarían a medianía da devandita verdade que defenden, e, por tanto, a propia. É a mesquindade a que provoca eclipses onde só debería haber luz. Pola súa causa, “se queda a oscuras la ciudad/ cuando el sol cae oblicuo/ como una lanza/ y es verano”.
