Abdellatif Kechiche (Túnez, 1960) é un deses directores de cinema que se introducen na realidade e, sen espavento ningún, son quen de amosar algo distinto. Por iso A vida de Adèle-Capítulos 1&2 faise tan interesante, porque non tira proveito, por exemplo, dos corpos femininos, malia ser espléndidos -Léa Seydoux e Adèle Exarchopoulos- e ofrecer escenas tórridas sen as pretensións poético-existenciais daqueloutro filme de Julio Medem, Habitación en Roma (2010). A sensualidade de Adèle -Adèle Exarchoupoulos- e a beleza de Emma -Léa Seydoux- combinan á perfección, mais non hai nesa paixón exposta ante a cámara o punto snob da peli de Medem. Abdellatif entra na vida de Adèle con moito tino. Aos poucos e sen lugares comúns. Estamos ante unha adolescente confusa que trata de averiguar se a atracción que experimenta ante determinadas mulleres é algo real, mais a un tempo deixa entrever unha certa homofobia con ela propia: non recoñece abertamente, en todos os ámbitos que frecuenta, o tipo de relación que chega a ter con Emma, unha estudante de Belas Artes coas cousas ben claras. A honestidade de Emma pon en evidencia o carácter lábil de Adèle, que parece non ser quen de se autoafirmar.
No entanto, unha vez rematados os seus estudos, a voluptuosa adolescente entra no mundo laboral e intenta lanzarse ao amor: vai vivir con Emma. Madurará? Pois parece que non. Entón, a pesar de que ambas as dúas semellen, nun principio, destinadas á felicidade -na relación hai paixón, sexo explícito sen retórica machista, tenrura e certa solidariedade, principalmente pola parte de Emma-, algo falla. O que? Adèle. A adolescente vive nun estado de confusión e estraña dependencia que xera desconfianza na súa parella, moito máis independente e leal, na medida en que si sabe quen é e o que quere. Estamos ante un problema de identidade non asumida que converte a Adèle nunha mentireira indolente, febril no sexo e desmedida na expresión da dor. Agóbiase con facilidade arrastrando con ela a Emma, que, finalmente, decide abandonala. A volubilidade de Adèle resultaría agobiante para calquera que, por decisión propia, intente sacar adiante unha relación monógama. Por esa razón non se utiliza aquí a palabra “fidelidade”, porque non é iso o que máis interesa nunha relación non aberta, mais a dose suficiente de lealdade para recoñecer que, talvez, non amamos do mesmo xeito que a nosa parella, ao non entendermos a exclusividade como proba de amor...
Conclusión? Neste filme non hai concesións, nin condescendencia ningunha, porque o punto de vista do director non é o heterosexual -tal é o caso de Habitación en Roma-, así é que podemos ver unha boa historia de amor e desamor entre dúas mulleres onde a beleza e o sexo, malia ser algo evidente e explícito respectivamente, son totalmente secundarios. A cuestión é outra. O amor romántico xera expectativas absurdas que redundan na infelicidade das persoas, na medida en que se asocia amor/necesidade e lealdade/ fidelidade. Emma non pretendía a exclusividade de Adèle. Sabía que, obviamente, todo o que sobe, pode baixar e, consecuentemente, estrellarse no abismo da dor. O que Emma desexaba era recibir o que ofrecía: sinceridade. Así pois, esa idea de que, entre mulleres, a confianza pode ser maior por non sermos consideradas, normalmente, promiscuas, é outro clixé máis que, como o da nudez e delicadeza dos corpos femininos, non aparece no filme de Abdellatif. A vida de Adèle transcorre ao longo de 187 minutos de metraxe con naturalidade, sen outra pretensión que a de contar ben unha boa historia, cunha perspectiva aberta sobre as relacións lésbicas e, xa de paso, facelas visíbeis ante unha sociedade que, ao falar de homosexualidade, sempre pensa nos homes. A Palme d'Or, en Cannes, no 2013, e o Premio do Xurado da crítica internacional (Fipresci) constitúen pois un recoñecemento xusto á excelencia do director e das actrices. Búsquese no videoclube, paga a pena.
