Se lles conto, ao máis puro enxebre galego que, polo país adiante, sexan nas cidades, vilas, ou concellos pequenos, pululan gobernos bipartitos froito de coalicións máis interesadas en aniquilar a lista máis votada que auspiciando alternativas reais de goberno, xa sei que van pensar que o conto non é novo. Agora, se trata de acordos chamados de goberno, para nada kafkianos ¡ata aí poderiamos chegar, -razoan os autores!-, pero de claro oportunismo cortoplacista para sacar rápida tallada ao calor do poder, aínda que soamente sexa para reafirmar que o cambio é chegado. ¿Novidade progresista?: meten aos xuíces de paz de moedas de cambio nos seus acordos. Os xuíces de paz buscan que os conflictos sometidos a súa xurisdicción sexan solucionados mediante conciliación entre as partes, moitas veces conforme as costumes particulares da comunidade. Agora teñen que observar de ríollo, precisamente, aos gobernos municipais autodenominados de progreso e os acordos ¿programáticos? aos que chegan. Semella que os bipartitos de ¡progreso! comezan a acordarse deles, a telos de sustancia política de cambio. Non é suficiente que o xuíz resida na poboación onde presta o servizo -nalgúns casos tamén teñen que falar o dialecto ou o idioma da comunidade-, senón que nas decisións xudiciais sexa afín.
É o caso do goberno ¡progresista! de Muxía, que desconfiando da ¡equidade! política-xurídica do xuíz, acorda gobernar a lexislatura con dous xuíces, a razón de xuíz por cada dous anos. ¡Ahhh...!, que os acordos non sempre se cumpren. Nin sequera cando se poñen polo medio aos xuíces ou a súa maneira de ditar xustiza e sentencias, aínda sobre problemas menores. O alcalde de Muxía rompe o pacto de goberno bipartito co BNG ao destituír a concelleira nacionalista, por negarse a cambiar o xuíz (o seu xuíz) ao cumprirse os primeiros dous anos de goberno. O goberno de ¡progreso! non se establecera apelando ao progreso dos muxíanos, nin a un presunto benestar sen límites da comunidade, que a xustiza fora aplicada con criterios independentes a cor política, ou mesmo tratándose de Muxía para chegar a acordos para que os emigrantes no exterior puideran votar en urna canto antes. Nada diso. O acordo de goberno estableceuse xudicialmente, partindo a lexislatura a metade.
Terán que bipartirse tamén os xuíces. É o que se entende adaptarse aos novos tempos políticos. A unha nova forma de facer política. ¿Ou é que presupoñen os ¡progresistas! que os xuíces, aínda que sexa para tramitar, celebrar e ditar sentencias en xuízos de faltas por feitos de pequena gravidade, o fan baixo criterios políticos? Agora si que parece que xa empeza a resultar certa aquela sentencia pola que o matrimonio entre xustiza e a súa administración está rota, atribuída ao efecto pernicioso que sobre o primeiro causan os persoeiros das novas políticas. ¿Trátase de xudicializar a política ou politizar a xustiza?(*) Deputado do PPdeG no Parlamento de Galicia
