Febreiro ten fama de tolo, de mes atravesado, torto e revirado. Febreiro fuleiro, un día bo e outro malo. Nada raro, porque xa se sabe que no mes do entroido anda todo do revés. Porén, este ano mantivo o tipo bastante ben, e as xeadas mataron case todos os bechos. Días fríos de febreiro nun tempo de sete capas e un sombreiro. Por que? Pois porque a Candeloria riu e non chorou, igual que a marmota Phil de Pensilvania. A fin de contas as dúas cousas, inda que pareza mentira e nos separe un océano, veñen do mesmo.
Con estes días de ceos puros esmeraldinos embárganos a paz e a serenidade de espírito. É un tempo en que nada se move nin nada se inquieta; nin as follas murchas das silveiras nin as papuxas que nelas se esconden. Nada se oe nin nada se sente, e o mundo semella durmir placidamente. Só arredor das aldeas vense pequenas fogueiras. É a xente que anda a limpar os eidos. Tempo de xeo e fogo, que diría George Martin, de preparación e limpeza, co lume purificador das candeas.
Vén un fume itinerante, como unha gasa translúcida de cor azulenta que cruza a congostra a rentes do chan. Cheira a leña, a cociña económica, a lareira e invernía dun tempo perdido. Ah! A matanza, a corte e o esterco, as vacas e o burriño fariñeiro trotando ledo de volta a casa. Iso era antes de que as aldeas esmoreceran, hai tanto tempo que xa parece a prehistoria.
Do alto dos montes suben grandes fumeiras que espallan polo azul sen límites dun ceo radiante. En febreiro dá o sol en calquera regueiro. Din que son os lumes milenarios, de pastores na procura dos pastos de primavera. Serán. Entón, porque saen os bombeiros desaforados, por terra e por aire, con gran frenesí e equipamento?... Non hai quen o entenda.
En febreiro, con ser tan cru e curto, que se durara máis non quedaba nin can, nin gato, nin rato no seu burato, algo importante está a piques de acontecer. Aínda que folerpou notamos unha mudanza nos aires, no ambiente. É certo que hai tempo que o Ribeiro incendiou coas pingas amarelas das indómitas acacias, e que antes do San Brais se viron cegoñas nos campos lamacentos, e tamén que coa medra da luz hai máis candidez no mundo frío e pousón do inverno; pero agora, logo de tanto tempo nas sombras crepusculares, poupamos realmente os sinais inconfundibles dunha mudanza nos acenos da natureza. Chega nítido, aledando o espírito adormecido dende unha cerdeira inmediata, o trino enérxico dun xílgaro de cariña vermella e ás amarelas. É un canto vigoroso, líquido, cheo de forza e paixón, do pequeno heraldo que anuncia, vestido de gala para a ocasión, que o inverno xa vai rematando.
É a mesma mensaxe premonitoria que traen as abeleiras e os amieiros nas candeas das súas inflorescencias, ou na capa de veludo gris dos salgueiros que amparan o regueiro. E tamén pariron cabras e ovellas. O vinte e catro, por San Matías, cantan as cotovías. Sete gatos no carreiro e sete lobos ao carneiro.
Para referendar ese cambio, da vida nova que agroma, un narciso, solitario e orgulloso, asoma teso no medio dun campo. Vén con toda a forza da natureza, prendida no bico amarelo.
Queda un mes para o equinoccio.
