Sempre preferín facer televisión en directo aínda asumindo o risco que iso supón nos tempos que corren, onde calquera metedura de zoca pode significar que te convertas en décimas de segundo nun deses “trending topic” que se non destrúen a tua carreira é porque noutras décimas de segundo xa hai alguén que co seu cazapo xa te está superando en visionados. Son as cousas malas e boas desta sociedade das présas onde todo funciona a golpe de titular e imaxe.
Pero hai días nos que agradezo que os programas sexan gravados porque, eu que gusto de estar sempre informado do que acontece no mundo e na miña contorna inmediata, tería moi complicado darlle entrada a un programa de corte festeiro despois de que a cea se me conxelase vendo como un coche se leva desgraciadamente por diante a vida de varias persoas, como aconteceu o pasado sábado. Os que me coñecen saben ben que son incapaz de manterme impasible diante de moitos acontecementos cotiás, e os que me seguen nos medios recordarán como me posicionaba no “Supermartes” ou na “Sesión Vermut” da Radio Galega cada vez que había un atentado terrorista ou un asasinato por violencia machista, por moito que logo os programas foran unha auténtica festa, porque a vida debía continuar. Na radio sempre comezaba o programa coa canción “Bandera Blanca” de Francisco ou “Mujer” de Claudina e Alberto Gambino, e no “Súper” dando un pequeno mitin de posicionamento persoal antes de dar aquel berro de guerra de “Querida Parroquia moi boas noites”. Sempre quixen que os máis avispados tiveran claro quen era a persoa e quen o personaxe; lástima que moitos ós que eu lle presupoñía ese “avispamento” non o tiveran, problema deles e delas.
Pois todo isto ben ó caso porque tal como vai o mundo, pero sobre todo tal como vai de rápida a información e as imaxes, teño a sensación de que non habería noite na que non se me conxelase o sorriso ó saudar á audiencia. Non é que hai anos non houbera a diario nenos mortos nas areas das praias ou dos desertos africanos, sempre os houbo a milleiros e nós tamén o sabiamos pero non queriamos velo ou non no lo puñan de xeito tan descarnado; non é quen non houbera refuxiados desesperados, lapidacións machistas, criaturas famélicas, moribundos por enfermidades que xa podían estar erradicadas, crímes xenófobos, homófobos e fanáticos, malleiras e abusos na infancia, e todas as atrocidades que este maldito xénero humano foi perfeccionando ao longo da historia; ¡claro que as había!, pero non nos daban con elas nos morros á hora de xantar, non tiñamos que cear coa imaxe dunha nai abandoando o carriño do neno para collelo no colo e escapar máis á présa da policía húngara, nin da do rexo pai que chora impotente cos seus fillos ao lado vendo como despois de superar un naufraxio e percorrer a pé centos de quilómetros lle impiden entrar na “terra de promisión”, esa terra enganosa que lles ofrecían as parabólicas das súas casas, dos seus campos de refuxiados ou das súas chabolas. Unhas parabólicas coas que mesmo nos podían ver a nós, aínda que non puideran adiviñar que moitas veces por tras do sorriso había un corazón, un corazón roto.
