Gómez Segade: "Non teño présa, pero quero acabar no camposanto da vila de Seixalbo"

Xosé Antón Gómez Segade (Monterrei, 1943) cita os nomes das rúas máis fermosas de Seixalbo: a Maior, a Estreita, a Escura, o Recanto do Forno… Foi á escola neste núcleo do Concello de Ourense, onde a súa nai era mestra. Aqueles anos de nenez marcárono para sempre. Os seus familiares están enterrados no camposanto pegado á igrexa de San Breixo. Aquí espera acabar el: “Pero non teño présa, eh”, bromea. O xurista, doutor e catedrático de Dereito Mercantil é o homenaxeado co Premio Freire Carril que outorga a Asociación Agromadas de Seixalbo, un galardón en forma de figura de bronce de Manuel Buciños e que Gómez Segade recollerá o sábado, ás 20,00 horas no local veciñal. O acto enmárcase no programa da Festa dos Foros que empeza mañá cunha sesión de teatro. Que ten Seixalbo que o marcou? Vivín alí do 55 ao 58, porque a miña nai era a mestra de párvulos. E lembro cousas que a xente nova xa non coñece. En Seixalbo había os cambóns, porque os polos de Seixalbo eran uns pementos moi famosos. Foron perdendo competencia cos de Arnoia e outros. Lémbrome dos camións do peixe, que subían pola costa para levar o peixe aos mercados de Madrid. Vou a Seixalbo todos os anos, aínda que non coñezo a ninguén xa. Está enterrado o meu avó paterno, meus pais, miña madriña e meu irmán Juan Manuel. Non teño présa eh, pero espero estar alí tamen enterrado. Xa coñecía a festa dos foros? Si, porque estiven algún ano que lle deron o premio a algún amigo. O dos foros era unha lousa que había sobre os labregos durante séculos, aínda que agora se chame festa. Era unha carga que viña da Idade Media, pero paréceme ben que se rememore aquela época, o cultivo do viño… É unha forma de recuperar as tradicións, incluso os traxes da época, que pasaron por un certo estigma nos primeiros anos da democracia, porque se asociaban aos bailes tradicionais que facían os coros do franquismo. La tradicional Festa dos Foros vuelve a Seixalbo Que significa Seixalbo? Seixalbo é, xunto coas tres cousas que hai en Ourense e que non ten ninguén, unha auténtica xoia etnográfica. É un monumento en si mesmo. Ver os balcóns engalanados, a festa, a xente na rúa... é unha estampa moi boa, porque ser modernos e mirar para o futuro non significa esquecer as tradicións. Foi un dos primeiros docentes en impartir clase en galego na Facultade de Dereito da USC, cando o idioma estaba prohibido ou desprezado. Como recorda aquela época? Un dos primeiros non, fun o primeiro na facultade de Dereito, a única en Galicia ata o 90. Fun o primeiro en máis de 40 anos en dar aulas en galego. En dereito non había nin unha soa clase en galego, agora avanzouse e quedou a semente. A miña primeira aula en galego tivo un coste persoal, de imaxe. Falar de dereito en galego non te ía convidar á Cámara de Comercio de Ourense ou de A Coruña, e de feito non te convidaba, pero foi un custo persoal que asumín con moito gusto. Tamén é presidente de honra do Centro Galego de Valencia. Como acaba alí? Fun cinco anos catedrático en Valencia. Eu estiven en San Sebastián e en Valencia. Cando crearon outra cátedra en Santiago puiden voltar no 81. En Valencia din algunhas conferencias no centro galego, que sendo o centro galego, era a primeira vez que se daban conferencias en galego. Era o normal. Agora está xubilado, a que se adica? Algunha conferencia dou. Leo, escoito música, e desfruto da tranquilidade da aldea que diría Fray Luis de León. Nin busco nin teño moito protagonismo social, por iso me colleu de sorpresa o nomeamento. Ten ganas de volver a Seixalbo? Faime ilusion si, o ano pasado non puidemos ir en Difuntos.