E stas xornadas de verán dan moito de sí, e inclusive reunións que comezan como un pasatempo insulso e non se sabe cómo rematan. Eso foi o que lle pasou o Angelito da Pura nunha ocasión en que fomos de pesca alá pola montaña lucense. Á volta paramos a tomar unhas cervexas.
Era o típico bar de pobo. Na barra estaba un curioso personaxe que tiña alineadas unha morea de botellíns de cervexa. Máis alá, dous vellos xogando unha partida de escoba, e na esquina tres homes vestidos con roupa sport pero ben limpa e de marca, o que denotaba que deberían de ter unha profesión liberal e ben remunerada.
Cando o Angelito me estaba a decir que cada vez hai menos troitas, non merece a pena facer viaxes largos, fóiselle á vista cara estes personaxes que estaban a botar unha partida de dominó polo ímpetu que puñan. Se baten desa maneira coas fichas na mesa, terá que estar repondo cada pouco, díxolle ó do bar.
Pon outro quinto, reclamou o que xa tiña alineados unhos cantos botellíns de cervexa. O barman, á volta, preguntounos se sabiamos xogar a eso. Eu dixen que non, que nin sabía xogar a eso, nin ás cartas. E que tampouco me interesaba. O Angelito dixo que sí, que a él lle gustaba. Parou a partida de tres e incluírono tamén nela. ¡Mamaíña a que alí se montou!, porque o Angelito carallos solta dabondo.
¡Qué carallo fas tí co macarrón!, ¡Quedaches coa lavada! ¿E agora que fas, máis ca burro! eran algunhas expresións que se escoitaban.
Pon outro quinto, seguía a reclamar o do outro lado da barra. Aproveitei para preguntar quenes eran eses personaxes totalmente fora de sí, cagándose en todo o habido e por haber. Ese é o cura, o da esquina é o boticario, e o outro o alcalde, díxome baixiño. Cando remataron, a cara do Angelito expresaba o vivido.
Ponme un café. O da esquina cambiara de bebida, despois dunha ducia de botellís alineados.
¿Cánto vale o café?, preguntou. O do bar díxolle que 80 céntimos. Sacou as moedas e pagou. Cando ía saíndo pola porta, o barman agarrouno polo brazo e preguntoulle: ¿E os quintos, qué?.
O home soltouse, deu un tambaleante paso para atrás, e antes de voltar a coller camiño pola porta fora soltoulle: ¡Qué rompan filas!.
Cando o Angelito me estaba a decir que cada vez hai menos troitas, non merece a pena facer viaxes largos, fóiselle á vista cara estes personaxes que estaban a botar unha partida de dominó polo ímpetu que puñan. Se baten desa maneira coas fichas na mesa, terá que estar repondo cada pouco, díxolle ó do bar.
Pon outro quinto, reclamou o que xa tiña alineados unhos cantos botellíns de cervexa. O barman, á volta, preguntounos se sabiamos xogar a eso. Eu dixen que non, que nin sabía xogar a eso, nin ás cartas. E que tampouco me interesaba. O Angelito dixo que sí, que a él lle gustaba. Parou a partida de tres e incluírono tamén nela. ¡Mamaíña a que alí se montou!, porque o Angelito carallos solta dabondo.
¡Qué carallo fas tí co macarrón!, ¡Quedaches coa lavada! ¿E agora que fas, máis ca burro! eran algunhas expresións que se escoitaban.
Pon outro quinto, seguía a reclamar o do outro lado da barra. Aproveitei para preguntar quenes eran eses personaxes totalmente fora de sí, cagándose en todo o habido e por haber. Ese é o cura, o da esquina é o boticario, e o outro o alcalde, díxome baixiño. Cando remataron, a cara do Angelito expresaba o vivido.
Ponme un café. O da esquina cambiara de bebida, despois dunha ducia de botellís alineados.
¿Cánto vale o café?, preguntou. O do bar díxolle que 80 céntimos. Sacou as moedas e pagou. Cando ía saíndo pola porta, o barman agarrouno polo brazo e preguntoulle: ¿E os quintos, qué?.
O home soltouse, deu un tambaleante paso para atrás, e antes de voltar a coller camiño pola porta fora soltoulle: ¡Qué rompan filas!.
