Acompañado do meu Lucas Ronaldo Roni, afaenado coma sempre cos seus cheiros, atopeime con tres vellas amigas coas que facía unha boa tempada que non departía, e que me pareceu chegar no medio dunha discusión. Intereseime polo motivo dese acaloramento. Entón, a Xesusa de San Xurxo, que tiña o xornal na man, ensinoumo na páxina en que estaba aberto para que observara a información obxecto da polémica.
¡Explícanos esto que non o entendemos!, dixo a Carme do Medio.
¡Raios e centellas!, pensei eu para os meus adentros. A sorpresa non viña dada pola información en sí, senón porque me sorprendeu que non estiveran comentando as esquelas, falando de pensións, tema favorito cando se chega a certas idades, ou pondo a parir o Zapatero, por exemplo.
¡Se está moi claro! lles dixen. Mais como me miraban en demanda de que falara claro, lin de novo en alto a información e comentámola. Despois dunhos intres de silencio, comenzaron a mirar unhas para as outras..., outra vez a min.... Parecía que ningunha quería romper o silencio. Coma se a explicación no fondo non era o que elas esperaban lles dixera. Elena da Pedra Alta, que en principio non parecía interesada, abriu a boca para balbucear algo, fixo coma un silencio e soltou baixiño, en ton melancólico apropiado para a ocasión: ¡Para algunhos chegou tarde! Todos a observamos. Pola súa mente deberían de estar pasando moitos episodios vividos. Se esa nova chegara unhos lustros antes, a súa vida posiblemente tivera momentos máis placenteiros.
¡As cousas son como son!, acertou a decir a Xesusa, que non terminou a frase porque a Carme apostillou ¡tampouco é ouro todo o que reluce!.
Dei a conversa por finiquitada. Elas quedaban sentadas á beira do camiño, resguardadas por unha pequena sombra. O Roni axitou o rabo porque se decatou de que podía explorar novos territorios, e cando me levantaba para seguilo, Elena, que parece voltara do seu viaxe polo tempo, preguntou ¿E cómo é o chamamento deso que... ¡zas! ... se cura coa pastilla?, ó tempo que facía un xesto explicativo coa man.
A Xesusa amosoulle a páxina do periódico e leulle-lo título: Solución a la eyaculación precoz.
¡Raios e centellas!, pensei eu para os meus adentros. A sorpresa non viña dada pola información en sí, senón porque me sorprendeu que non estiveran comentando as esquelas, falando de pensións, tema favorito cando se chega a certas idades, ou pondo a parir o Zapatero, por exemplo.
¡Se está moi claro! lles dixen. Mais como me miraban en demanda de que falara claro, lin de novo en alto a información e comentámola. Despois dunhos intres de silencio, comenzaron a mirar unhas para as outras..., outra vez a min.... Parecía que ningunha quería romper o silencio. Coma se a explicación no fondo non era o que elas esperaban lles dixera. Elena da Pedra Alta, que en principio non parecía interesada, abriu a boca para balbucear algo, fixo coma un silencio e soltou baixiño, en ton melancólico apropiado para a ocasión: ¡Para algunhos chegou tarde! Todos a observamos. Pola súa mente deberían de estar pasando moitos episodios vividos. Se esa nova chegara unhos lustros antes, a súa vida posiblemente tivera momentos máis placenteiros.
¡As cousas son como son!, acertou a decir a Xesusa, que non terminou a frase porque a Carme apostillou ¡tampouco é ouro todo o que reluce!.
Dei a conversa por finiquitada. Elas quedaban sentadas á beira do camiño, resguardadas por unha pequena sombra. O Roni axitou o rabo porque se decatou de que podía explorar novos territorios, e cando me levantaba para seguilo, Elena, que parece voltara do seu viaxe polo tempo, preguntou ¿E cómo é o chamamento deso que... ¡zas! ... se cura coa pastilla?, ó tempo que facía un xesto explicativo coa man.
A Xesusa amosoulle a páxina do periódico e leulle-lo título: Solución a la eyaculación precoz.
