Agora, cando o servizo militar non é obrigatorio e non o é en virtude das disposicións emitidas polo daquela xefe do goberno central e hoxe dono dunhas tabletas pectorais dignas de contemplación, ó dicir das xentes de ximnasio e vida sá; agora, non se pode dicir, sabendo que has ser entendido, que alguén pertence á quinta do 69, por exemplo. A vida cambioulles moito.
Tampouco convén dicir que non hai quinto bo, toda vez que ó non haber mili, tampouco non hai unha leva que se leve con ela un de cada cinco rapaces en idade de defender os intereses non sei si da patria ou si da cidadanía...que nesto hailles moitas e boas discusións.
Por estas e aínda por outras razóns de máis peso, se eu lles digo a vostedes que Franco Michieli ven sendo da quinta do 62 non deixará de haber quen se pregunte que raios estou dicindo. Aclarareillo, Michieli naceu no 1962, alá en Milan, na cidade das catedrais prodixiosas, a saber: a catedral-catedral e máis o Scala onde as óperas son celebradas entre aplausos de satisfacción que comezaron ser posibles polo mero feito de estar alí, agardando que a orquestra dea comezo ó espectáculo. Ambas as dúas serían razóns abondo pra non saír de Milan en toda a vida. Pero non lles foi así. Franco Michieli élles un viaxeiro, seica impenitente, que leva dado algúns que outros longos paseos que espertaron nel a ocorrencia de nolos contar en libros cheos de reflexións e propostas que posiblemente haxa que ter moi en conta. En resume, que sendo da quinta do 62, Franco Michiele é hoxe de obra de sesenta anos. Un rapaz, posto ó meu lado.
Hai xa unhas semanas que merquei un libro deste señor ó que veño referíndome. Publicouno Siruela e titulase “La vocación de perderse” é dicir, que, como se nos advirte xa na lapela, antes de que nos poñamos a ler o que este señor nos teña que dicir, “que mentres sigamos itinerarios sinalizados, non teremos maneiras de saber o que pasaría se buscásemos o camiño lendo só á natureza, interpretando as formas do terreo como se nos presentan, observando o movemento dos astros, descifrando as redes fluviais ou navegando pola néboa según a dirección do vento”.
Entenderán os lectores que non teñan millor xeito de perder o tempo que lendo estas miñas divagacións, estas vaguidades que a ningures levan, que esta última indicación, a de navegar no medio dun mesto neboeiro según onde veña o vento, me privara das gañas de comezar a ler o libro enfrascado como me quedei en medio de divagacións a cerca de como fixar o rumbo atendendo á dirección dun vento que case que nunca sopla forte no medio da néboa, razón pola que esta estea onde está e siga aí deica que un vento a leve, momento no que se así o decides seguro ó mesmo acabas nunha praia de bañistas deses que ultimamente nos deu por cualificar de fodechichos se non lles parece mal que o recorde.
Ter intentado tantas veces comezar a lectura deste libro sen conseguilo en ningunha delas, non di moito no meu favor. Recoñézoo. Pero posiblemente se deba a que este tipo de libros estea destinado a que sexan lidos, maiormente, por xente non moi viaxada. De non ser así, que probablemente non o sexa, non atopo mellor desculpa no meu caso que recordar a lectura do libro de Bruce Chatwin, “Os trazos da canción” no que o autor describe o seu coñecemento dos aborixes australiáns dun xeito tal que lle permitiu ó seu crítico e, a pesares delo, amigo Nicholas Shakespeare afirmar que Chatwin non adoita contar unha media verdade senón verdade e media; esa media de máis debe ser, ou así me da a min por imaxinalo, a que corresponde ós desprazamentos no medio dun mesto neboeiro, seguindo a dirección que indica o vento cando chega e varre coa néboa e xa ves todo e a describes como se non vises pois é a imaxinación a que traballa sempre.
Ás veces, o feito de escribir, equivale ó de saír dun souto pra se meter noutro. Dígollo porque non deixo se ver por ónde me sopla a min hoxe o vento ou se, ben polo contrario, preguntarme porque centellas merquei eu o libro de Franco Michielli. Non atopo millor razón que a de que, cada vez que atopo un pequeno formato da colección que Siruela dedica ó ensaio, sei que me vou facer cunha pequena xoíña e non reparo en nada ata que o libro é meu e, previo pago, métoo no peto xa que o seu formato así mo consinte.
Fermosa lección a que se deriva deste feito que os máis dos editores actuais non a teñen en conta ou simplemente a ignoran ó delegar nos lectores o labor de escolma que lle compete desenvolver agora. Editar libros require unha lectura previa por parte do editor e unha escolma subseguinte, sustentada nun criterio consecuencia dun coñecemento e dunha vocación concertados.
Xa postos a parecer pedante ou prepotente ou simplemente parvo, atreveríame a dicir que algo así debera suceder con esa parte do proceso desenvolvida polos chamados “comerciais” que dificilmente poden acadar os seus propósitos se ás técnicas de venda que aplican é consecuencia da súa anterior experiencia quen di que nunha fábrica de chourizos, di nunha de buratos pra regadeiras ou, no mellor dos casos, de buratos para macetas, que calquera das dúas moito é o que teñen que ver coa literatura, pois é deso do que estamos falando a risco de que nos aventuremos a facelo no medio e medio dun mesto neboeiro esperando un soplo que nin a misericordia do Espírito Santo tivo a ben proporcionarnos. En todo caso hai lles queda en que enredar ós meus lectores pero, se así o fan, que consideren que entre a literatura de, por exemplo Valle Inclán e a de Corín Tellado hai a mesma distancia, existe a mesma diferenza, que entre erotismo e pornografía. Non é que nos libros de Corín Tellado haxa pornografía, pero arte, o que se di arte literaria, avísenme se a atopan.
