Pra Gonzalo e Julia,
con esperanza
Devolvédeme a esperanza,/ liberdade a rosa gaiolada,/ que chega o Nadal e quero repartila,/ ¡que teño un tesouro que é prestado!” (Mario Gallego)
O Nadal cubre toda a terra pra os crentes e pra as xentes de boa vontade. Mais iste Nadal ten un lugar especial nos corazóns dos que viven, ou malviven, na Cuba dos irmáns Castro. E ten ise lugar polo levantamento do bloqueo –ollaremos ata onde deixen chegar os republicáns a Obama- e o restablecemento das relacións diplomáticas entre Cuba e os EEUU. Graciñas a este papa que lle está a pór o rabo ás cereixas, tanto á Igrexa da que é vicario de Cristo na Terra como en tódalas nacións, xa sexan do liberal-capitalismo como daqueles rexímenes que como Cuba, Corea, Venezuela (que camiña cara a ningures), Arxentina (onde goberna a “Cristina que nos quere gobernar…” como di vella cantiga).
Pero estamos a falar da Perla das Antillas, a tan benquerida Cuba da que ata Franco dixera: “A Cuba que no me la toquen”. ¿Qué vai siñificar o desbloqueo e as novas relacións con EEUU? ¿Vaise abrir o réxime dictatorial dos Castro a que haxa liberdade de opcións políticas, de sindicatos libres, de imprensa independente, de xustiza non manexada polos comunistas?
“Patria o muerte, veceremos”, din os irmáns Castro a un pobo que leva máis de cincuenta anos baixo a bota dun comunismo que fracasou en todo o mundo, e que somentes na Corea do Norte segue vixente. Que coa desculpa do bloqueo como zanahoria ten os cubanos soxuzgados, facéndolle ter tortícolis de ollar aos EEUU.
Agora xa non van ter desculpas os que mandan na Cuba pra que esta progrese e goce das liberdades máis elementais. ¿Ou vai ocurrir como na Venezuela do Maduro, ateigada de cubanos tendo conta dun país que non ten nin papel hixiénico?
Bo Nadal e bo 2015 a Cuba e a todos os que defendemos a liberdade. Remato como escomencei co grande Mario: “Devolvédeme a esperanza,/ que está farta de vivir asoballada,/ que comenza un Ano Novo/ e teño anceios de vela liberada”.
