Aurelio Garrido non pode evitar emocionarse ao lembrar ao seu sobriño e aquel fatídico xullo de 1997 cando ETA acabou coa vida de Miguel Ángel Blanco. El e a súa muller, Pacita Vaquero, custodian a sepultura á que foi trasladado hai unha década e onde xa descansan os seus pais, Miguel e Consuelo, que faleceron en 2020 con apenas 20 días de diferenza.
Como se atopan?
Ao chegar a estas datas, un síntese mal, fatal. A pesar de que pasaron 26 anos, pero isto non pasa... Acabou cos país, a familia estamos medio caos… pero o que nós desexamos é que non se esqueza. No pobo o seguen recordando e, direi unha cousa, a pesar de pasar tantos anos, vén moita xente de fóra: Alemaña, Inglaterra, Francia, Italia… e me din que foi un heroe, convencidos de que os políticos non foron quen de acabar con ETA, que foi el.
E vostedes que pensan?
Nós estamos convencidos de que foi así. E o que queremos é que os políticos non o esquezan. El pagouno coa súa morte, foi un dos principais fundamentos de que ETA se terminara. Por iso gustaríanos, e xa o pedín no Concello, que poñan uns letreiros para poder chegar ao monumento –a obra de Xosé Cid instalada nun monte próximo e que está pendente de inauguración-. Eu estiven hai unha semana e pico e está sen limpar, medio abandonado… non me gusta. Que fagan algo.
Como era Miguel Ángel?
Era un rapaz que non tiña maldade, tiña moitas amistades aquí. Viña sempre que podía: non perdía unhas vacacións pero, fora diso, se tiña dous días libres, aquí aparecía. Xuntábase cunha cuadrilla de rapaces da súa idade, iso era… todo o mundo o lamentou.
E aquí o trouxeron dende Ermua…
Si. Nós quixémolo traer antes e non nos deixaron. Varias veces apareceu a lápida pintada, trataron de movela… Ao pasar os dez anos, trouxémolo en secreto. Despois fixemos un comunicado para o pobo de Ermua, lles pediamos perdón, pero que o entendesen... tiñamos que sacalo dalí polo que pasaba… E aquí descansa.
