Os galegos falamos. O verbo falar non ten dúbida nin problema ningún. Conxugámolo regularmente á parte dos da zona do Salnés que regularizan o pasado dos verbos da primeira -o normal é falar, falei- como se fosen da segunda e terceira -eles din de falar, falín; como comín ou sufrín-. Por iso soa simpático cando din “Durmíame conducindo e parín un pouco, a tomar o aire”. Se algo escoita así, e que é de Vilagarcía ou Cambados ou por aquelas contornas. Outro verbo parecido é “afalar” que é, simplemente, falar cos animais, especialmente os de carga ou tiro animándoos ao esforzo. Iso si que se perde e non sei se estarán gravadas aquelas ordes afalando o gando de “Abilloei.. ei vaca bei”, “Torna ó regho, Marela” ou semellantes. Un fala coas persoas e afala os animais. Claro que nestes tempos de canificación acelerada cada vez vemos máis humanos mantendo conversas unilaterais con cadelos tan educadiños e ben vestidiños eles, que atenden fixamente aos amos e amas, óllanos mansos, e nunca lles levan a contraria. Se cadra por iso hoxe hai máis cans ca fillos. Craso erro, pero iso é outro tema.
