Dicíalles o outro día que o hipocorístico de María é Maruxa ou Marica (e na actualidade Mary). E de Xosé, Pepe. Ou sexa é un nome familiar e de confianza, que non un alcume, claro. Os hipocorísticos do castelán e do inglés varreron practicamente aos galegos. Así xa hai máis Toños e Tonys que Tonos, para os Antonios. Xa hai máis Catys que Catuxas, para as Catarinas. E máis Marys, xa non digamos, que Maruxas. Por certo que desde hai anos, desde que a onomástica se volveu laica -antes era obrigatorio pór nome de santo ou santa- estanse poñendo hipocorísticos por nome oficial, e hai Sabelas, en vez de Isabeles, e Catuxas, en vez de Catarinas.
O de Marica e Mariquiña, antes moi frecuente como vemos no cancioneiro popular e a poesía do XIX e XX, recuou pola súa utilización como insulto para varóns. No prexuizoso imaxinario da sociedade tradicional, para identificar negativamente un home polas súas supostas características femininas, usábase o hipocorístico da muller por excelencia -marica-, que se podía intensificar cun plural -maricas-, cun aumentativo -maricón-, aínda máis feminizando o aumentativo -maricona- ou suavizar cun diminutivo -mariquita-. Por sorte, tempos idos, varrido ante o anglicismo neutro, non pexorativo, “gay”, con ese senso en inglés só desde fins do XIX.
