Cousa é cousa

Tanto falar de saudade (e da morriña) como se dunha adiviña se tratase. Tanto tratado para elucidila. Tanto teórico a conxecturar sobre dela. E por certo que hai unha balada fermosísima de Andrés Do Barro, con letra insospeitada do máis insospeitado dos poetas: o narrador Xavier Alcalá, que se chama “Teño saudade”, precisamente, e que define moi xeitosamente cousa sexa tan indefinible, ben ao visto, sentimento.

Pois ben, diante miña teño un libro que canxa pero que moito con iso que chaman saudade, e que ten moito que ver con soidade. Para o caso narrada con “feeling” poético, por parte da autora da letra, Natacha G. Mendoza, e arrebato discreto (disimulade polo oxímoro) da banda do músico, mellor, do ilustrador (e pido de novo disculpas, agora pola sinestesia) Antonio Seijas. Él mesmo tan poeta que gañara a última edición do Premio Cidade de Ourense. Poeta e moitas máis cousas este aresano (Ares, alá polo norte de Galicia), artista tan camaleónico que se disfraza ás veces de Claudio de Lorena, por exemplo, levado a un exercicio de viñetas e ilustraciòns que poden estar antes dos textos, ou non, de pura simbiose que os integran. Acontece que a prosa de Natacha G. Mendoza ten entidade poética abondo como para provocar esa catarse que fai que o alí onde non dá chegado a filosofía a poesía sexa quen de tomar a palabra. Moito mellor se é en forma de prosa poética. Desde logo a poesía soamente pode ser ultrapasada pola música, sendo entón Antonio Seijas quen pon o motor en marcha. Saudade, de Seijas e Mendoza, onde acaba un e comeza o outro, misterio: ora, sen este, xa se sabe, non hai literatura. Ou é dunha ruindade absoluta. E Seijas non practica, malia a súa opacidade, e unha certa tendencia aos claroescuros (a Claudio de Lorena hei de remitirme de novo), “arte povera” ningunha. Por máis que nel aprece un certo franciscanismo, pola sinxeleza, quero dicir, que nos falaría dun asunto por “poverello”, riquísimo. Que estamos diante dunha minixoia, e como tal, e iso di Natacha en momentos de libro tan fermoso, xa se tiña vivido con anterioridade. Eis o poder da arte e máis da literatura. Deter o tempo, como no lance de San Ero de Armenteira, ou facelo ciar (termo este tan aresano, de puro náutico).