Dez poemas árabes preislámicos que fan desvanecer a barreira temporal entre o presente e o pasado para así poder presentar estes versos traducidos por primera vez ao castelán nunha importante edición bilingüe
Se cadra un chisco grande de máis para unha morada de hoxe, acomodable nunha táboa de tomar café, por iso o nome inglés de “coffee-table book” para un volume tal. E así e todo que pouco apetece perdelo de vista para quen, coma min, vive nun apartamento, saturado de libros, polo demais, e sen unha mala táboa de tomar café. Porque estamos diante dun dos libros mellor editados nos últimos anos. Un libro ben voluminoso, quilo setecentos cincuenta, dunha fermosura absoluta, e iso si que non se pode pesar.
Tampouco o contido, unha chea de “Muallaqat”, casidas árabes, precursoras das que mil cincocentos anos despois habería escribir aquel poeta arabigoandaluz, si, sei o que me digo, nazarí de orixe, chamado Federico García Lorca. Esta edición, reitero, de beleza senlleira, editada, coordenada e introducida por Abdul Hadi Sadoun, tivo como un dos seus motores a José Manuel Lucía Megías (desculpen se non menciono o brillante elenco que a posibilitou, sería o conto de nunca acabar), introduce no noso mundo literario a dez poetas árabes de hai quince séculos. Quince poetas que van de Imru al-Qays a Abid Ibn-al-Ábras. Tendo a particularidade de que esta decena de autores, en edición bilingüe, para que a festa sexa completa, son (lástima fora) preislámicos.
O que nos leva presenciar todo un “carpe diem”, onde hai viño e femias donas do seu destino, dun xeito -ouso dicir- pregoliardesco, cáseque en liña con Omar Jayyam ou o Arcipreste de Hita. Coetáneos estes dous do Islam, e nin fai falla lembrar de cando Juan Ruiz bate coa moura aquela e pronuncia o mítico: “Fija, mucho vos saluda uno que es de Alcalá”. Quero dicir con isto que nestas casidas hai moita alegría vital, moito boureo, moito deserto, e non precisamente branco, aínda que o sexa, poisque deserto branco vale para morte. E se ben nestes poetas ás veces aparece a morte, vai e desaparece diante de versos como estes, de Amru Ibn Kulzum: “sus pechos, como cuencos de marfil, /suaves y castos ante descaradas manos”. Non sei se me explico. Sial/ Contrapunto, editora desta xoia, rexida por Basilio Rodríguez Cañada, que acredita en milagres, e fai ben, merece un xusto galardón ao libro mellor editado en 2022 en España. Non teño dúbida ningunha.
