Lonxe das redes

Acontece que o mundo da poesía, esa cousa tan rara, ese xénero que Antonio Gamoneda propoñía afastar da literatura convencional, viaxa últimamente –ou iso é o que pensa o persoal- a bordo dos tweets, blogues, facebooks e tal e tumba, dispostos polos enxeñeiros de Palo Alto (California), un supoñer. A consecuencia directa, unha poesía previsible, en vivo, e paradóxicamente tan morta como os pensamentos e opinións contidos nun wahatsapp. Para iso eran mellor os graffiti de antano, nas paredes nos muros ou nos retretes dos bares. Logo está que esa poesía, comunicativa mais cun aquel de coñecemento e así e todo chea de calidade, xa estaba (e falo de veciños poéticos) en Gil de Biedma, o grande referente, ou Ángel González. E para cinguirnos a hoxe, en Luis Alberto de Cuenca, García Montero ou Manuel Vilas. E pois hoxe toca falar de poesía española, e ando a voltas coa súa escolma, Karmelo C. Iribarren. Este donostiarra, poeta prolífico, no ano 2018 tiña xa publicados vinte libros de poemas, bebedor de longa distancia, como tantos outros escritores (a relación de literatos dipsomaníacos sería igualmente longa), vive e bebe a vida con gula. Cun apetito que non o exime dun escepticismo sanísimo, cun non sei que de paraugas vello mais que aínda cumpre co seu mester de abeiro contra do trebón. E emprego esta imaxe inspirado por algún poema de Iribarren no que saen gardachuvas avariados, un pouco porque a temática do poeta anda polo Norte, outro poisque a comparación semella do máis aparente nun poeta que, xa se dixo, anda a nos contar unha deriva que ten moito de desfeita. Acontece, igualmente, que a poesía sairá salvar ao cidadán Karmelo C. Iribarren. Nada choromiqueiro, por certo, mais moi aceirado nas súas metáforas. Que a linguaxe directa non as excusa sempre e cando dispare por riba das redes, ou sen contar co seu muro protector, de “likes” e todas esas cousas que prodigan os fedellos artellados na falsa democracia que vén sendo a internet. O conto, moito me temo, é que a poesía non ten nada de iso. Que os bos poemas non saen da man dos “influencers”, que o demo os leve, nin das barras dos bares. Aínda que José Hierro escribira neles. E Iribarren teña vivido, morto e volvo nacer neles. Por iso.