A obra dalgúns poetas "torrenciales" como W. B- Yeats, en ocasións por inabarcable, en outras por desigual, gaño (ou os seus versos convidan mellor á lectura) cando se presenta unha mostra representativa da súa totalidade
Poucos poemas da historia máis universais que ese de William Butler Yeats no que fala dun aviador irlandés que ve vir a morte. “An Irish Airman Foresees his Death”.
Os versos que din: “Aqueles a quen combato non odio/ aqueles a quen protexo non amo”, falan da contradicción acusadísima no caso de quen, nacionalista no fondo, fillo de Lady Gregory, mito da Irlanda que anseiaba ceibarse do xugo británico, defendía as cores da “Union Jack” antes de caer abatido, chamábase Robert Gregory, na “Grande Guerra”.
Esas contradiccións, oxímoros poéticamente falando, asoman na vida e obra dun meirandes poetas de todos os tempos. Yeats foi primeiro, simbolista (con certos apuntes dos poetas vencellados ao prerrafaelismo; el mesmo fillo dun pintor, John Butler Yeats) logo, naturalista, con maneiras de algunha maneira folclóricas; no interín acadara o Nobel de Literatura, Irlanda conseguirá a independencia e o propio Yeats sería senador do Estado Ceibe irlandés. Finalmente a poética de William Butler Yeats viaxa cara a un certo minimalismo, adobiado con sentimento nipón, acompañado dunha intensa e tensa reflexión sobre mocidade e vellez, tal como farían ao chegar ao desenlace Aleixandre ou Brines. Todo isto con maneiras clásicas, pintura e poesía ata formar un conxunto que levara a Yeats falar de Leda e máis o cisne, ou de Bizancio. Todo iso e moito máis nunha boa edición de Cátedra, a cárrego de José Francisco Ruiz Casanova, quen ademais de introducila foi quen de traducir ao español oitenta e nove poemas dun autor en absoluto doado de verquer a outros idiomas, que non fose o seu orixinal inglés.
E por certo que Yeats, fervente e bulidor nacionalista, da man de Lady Gregory, chegara plantexarse escribir a súa obra en gaélico. Non foi así, e iso que perdeu a lingua nativa da chamada “illa esmeralda”, con moitísimos problemas de supervivencia para o idioma dos vellos habitantes de Eire. Aquela masa verde, boiando no mar, que Breogán vira desde onde hoxe está o faro que se ergue riba dos despoxos, tibias e caveira de Xerión, vítima de Hércules. Outra historia que, diría Rudyard Kipling, merecería outro lugar para ser contada. As de William Butler Yeats, neste libro moi aconsellable.
