Sienesa

Entro con ledicia, que non se verá frustrada nun libro que ten que ver cun dos mellores veráns da miña vida. O que pasei en Siena (2006), o ano en que Italia gañara o Mundial de Fútbol, e acabáramos na Piazza del Campo, bebendo “spumante”, abondo perralleiro e o persoal mesmo subido nos teitos dos coches dos “carabinieri”. Esa Praza, tal vez a máis fermosa do mundo, con esa maneira de abano, representando as “contrade” ou barrios, que nela corren o famoso “Palio”, día en que tan med¡eval e coidadísima cidade toscana convoca moreas e moreas de xente. Do “Palio” faise eco este autor anglolibio, Hisham Matar, ben traducido ao español por Victoria Alonso Blanco, nunha novela, pura autoficción, que nos fala do verán sienés dun home que alá chegara atraguido pola escola pictórica sienesa. Que no libro se deixa ver cunhas moi boas reproduccións destas pinturas. E óptimas glosas dela da man de Hisham Matar. Quen, pois estamos diante dunha novela, introduce nela anacos da súa vida persoal, ese pai desaparecido en Libia, a súa muller, Diana, que vai e vén por ela, como personaxe complementario que non accesorio. Ou ese amigo incógnito (pxs. 36 e 37) que fai unhas reflexións de altísimo voltaxe sobre o desexo. Ou as visitas ao vello camposanto sienés, que eu tamén fixen nos meus percorridos por unha cidade labirintica, na que bates axiña co campo: tan toscano, tan opaco de cores, tan de cipreses e carricantas (ollo, estas chicharrean mesmo na cidade). Un libro de excepción que chegou a mín por casualidade, e que veño de devorar en dúas sesións, fascinado non soamente polo percorrido que Matar fai a unha das cidades que máis amo. Onde o tempo semella ter ficado, e hai unha xente tan xentil como en Italia tan soamente teño atopado en Rávena (Emilia-Romagna). Opinión moi persoal, desde logo. Cal este libro, tan persoalísimo, dun autor que non coñecía e que xa me ten enguedellado. Como Siena, onde cheguei vía Florencia, cal o autor. Coa mesma pretensión, que os dous rexeitamos, de facer o percorrido camiñando. Por razóns de tempo. E por certo que non son doadas as comunicación entre as dúas cidades, rivais renacentistas, cos florentinos catalpuntándolles animais mortos aos sieneses, para sementar pestes.